Ἡ βλακεία, ὡς ἡ βαρύτης, ἀποτελεῖ παγκόσμιον δύναμιν δρῶσαν εἰς τὴν μεγάλην κλίμακα τοῦ ἀνθρωπίνου «σύμπαντος». Εἰς τὰς σμικροτάτας ἀποστάσεις ἐπικρατοῦν ἡ μόρφωσις, ἡ ὀξύνοια, ἡ φιλαλήθεια. Παρὰ ταῦτα, εἰς τὸ «διαστρικὸν» κενὸ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἡ βλακεία εἶνε τάξεις πολλὰς ἰσχυροτέρα ἐκ τῶν ὑπολοίπων θεμελιωδῶν ἀλληλεπιδράσεων.

Ὁ κοινωνικὸς χωρόχρονος καμπυλοῦται λόγῳ τῆς παρουσίας βλαμμένων ἀντικειμένων, καὶ αἱ σκέψεις ἀκολουθοῦν διαφορετικὴν γεωδαισιακὴν τροχιάν, ὁριζομένην διὰ πολυπλόκων μή γραμμικῶν μερικῶν διαφορικῶν ἐξισώσεων μετὰ τοῦ τανυστοῦ βλακείας-ἠλιθιότητας ὡς μιᾶς ἐκ τῶν μεταβλητῶν.

Ἐνίοτε, μάλιστα, συμπυκνοῦται τοσαύτη ποσότης βλακείας εἰς σμικρὰν περιοχὴν τοῦ χωροχρόνου, ὁπότε καὶ καταρρέει ὁ ὑπερμεγέθης βλὰξ μετασχηματιζόμενος εἰς μαύρην ὀπὴν βλακείας· αὐτὴν διαφεύγει οὐδὲ ἡ συνείδησις, ἥτις — ὡς γνωστόν — κινεῖται μετὰ μεγαλυτέρας ταχύτητος καὶ αὐτῆς ταύτης τοῦ φωτός.