Ἡ βλακεία, ὅπως κ’ ἡ βαρύτητα, ἀποτελεῖ παγκόσμια δύναμη ποὺ δρᾷ στὴ μεγάλη κλίμακα τοῦ ἀνθρωπίνου «σύμπαντος». Στὶς πολύ μικρὲς ἀποστάσεις, ἐπικρατοῦν ἡ μόρφωση, ἡ ὀξύνοια, ἡ φιλαλήθεια. Παραταῦτα, στό «διαστρικό» κενὸ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἡ βλακεία εἶναι τάξεις πολλές ἰσχυρότερη ἀπ’ τὶς ὑπόλοιπες θεμελιώδεις ἀλληλεπιδράσεις.

Ὁ κοινωνικὸς χωρόχρονος καμπυλώνεται λόγῳ τῆς παρουσίας βλαμμένων ἀντικειμένων κ’ οἱ σκέψεις ἀκολουθοῦν διαφορετικὴ γεωδαισιακὴ τροχιά, ποὺ ὁρίζεται μέσῳ πολύπλοκων μή γραμμικῶν μερικῶν διαφορικῶν ἐξισώσεων μὲ τὸν τανυστὴ βλακείας-ἠλιθιότητας ὡς μία ἐκ τῶν μεταβλητῶν.

Κάποιες στιγμές, μάλιστα, συμπυκνώνεται τέτοια ποσότητα βλακείας σὲ μικρὴ περιοχὴ τοῦ χωρόχρονου, ὁπότε καὶ καταρρέει ὁ ὑπερμεγέθης βλὰξ μετασχηματιζόμενος σὲ μαύρη ὀπὴ βλακείας· ἀπ’ αὐτὴ δὲ διαφεύγει μήτε ἡ συνείδηση, πού, ὡς γνωστόν, κινεῖται μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα ἀκόμα καὶ αὐτῆς τοῦ φωτός.