Ἡ βλακεία, ὅπως καὶ ἡ βαρύτητα, ἀποτελεῖ παγκόσμιο δύναμη ποὺ δρᾷ στὴ μεγάλη κλίμακα τοῦ ἀνθρωπίνου «σύμπαντος». Στὶς πολύ μικρὲς ἀποστάσεις, ἐπικρατοῦν ἡ μόρφωση, ἡ ὀξύνοια, ἡ φιλαλήθεια. Παραταῦτα, στὸ «διαστρικό» κενὸ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἡ βλακεία εἶναι τάξεις πολλὲς ἰσχυρότερη ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες θεμελιώδεις ἀλληλεπιδράσεις.

Ὁ κοινωνικὸς χωρόχρονος καμπυλοῦται λόγῳ τῆς παρουσίας βλαμμένων ἀντικειμένων, καὶ οἱ σκέψεις ἀκολουθοῦν διαφορετικὴ γεωδαισιακὴ τροχιά, ποὺ ὁρίζεται μέσῳ πολύπλοκων μή γραμμικῶν μερικῶν διαφορικῶν ἐξισώσεων μὲ τὸν τανυστὴ βλακείας-ἠλιθιότητας ὡς μία ἐκ τῶν μεταβλητῶν.

Κάποιες στιγμές, μάλιστα, συμπυκνοῦται τοιαύτη ποσότης βλακείας σὲ μικρὴ περιοχὴ τοῦ χωροχρόνου, ὁπότε καὶ καταρρέει ὁ ὑπερμεγέθης βλὰξ μετασχηματιζόμενος σὲ μαύρη ὀπὴ βλακείας· ἀπὸ αὐτὴ δὲ διαφεύγει οὔτε ἡ συνείδηση, πού — ὡς γνωστόν — κινεῖται μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα ἀκόμα καὶ αὐτῆς τοῦ φωτός.