Ὁ φόνος ἀποτελεῖ συμπαντική τομή: Εἶν’ ὁ Κόσμος  π ρ ί ν  μὲ τὴ ζωντανὴ ὕπαρξη —τὴ συνείδηση— κ’ εἶν’ ὁ Κόσμος  μ ε τ ά  δίχως αὐτήν.

Ὅποιος καὶ νάν’ ὁ σκοτωμένος, κάτι ἔχει ἄλλαξει ἀνεπιστρεπτὶ μ’ ἀνθρώπινη εὐθύνη.

Ὅταν δέ γίνεται σαφὲς ποιός ἔφταιγε ἤ, ἀκόμα χειρότερα, σὰν παρουσίαζεται ἄλλη αἰτία ἀπ’ τὴν πραγματική, τὸ ἐπιτελεσμένο κακὸ εἶναι τρισχειρότερο…