Ὅποιος παρακολουθεῖ τὴν καθημερινὴ ροὴ τῶν εἰδήσεων καί σ’ ἠλεκτρονικὲς σελίδες καί σὲ μέσα «κοινωνικῆς» δικτύωσης, σκοντάφτει συχνά-πυκνὰ πάνω σ’ ἀνακοινώσεις τῆς μορφῆς: «Μία ἐρευνητικὴ ὁμάδα ἀπέδειξε πὼς συγκεκριμένη πληθυσμιακὴ ὁμάδα ἔχει τὶς ἑξῆς ἱδιότητες κ.τ.λ.» Π.χ. «Ὅσοι εἶναι ἀριστερόχειρες, κάνουν αὐτό», «ὅσοι παίζουν μουσική, κάνουν ἐκεῖνο», «ὅποιοι μιλᾶνε πολλές γλῶσσες, καταφέρνουν τ’ ἄλλο»…
Ἡ προφάνεια τῶν δῆθεν ἐπιστημονικῶν ἀποτελεσμάτων (ἢ ἡ καταφανέστατη ἀνυπαρξία σύνδεσης) ἀποκαλύπτει δύο περιπτώσεις: εἴτε πὼς οἱ ἐρευνητὲς εἶναι, ἂν πιστέψουμε τὴν εἰδήση, ἀρχόσχολοι ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν κάθε παραξενιά· εἴτε ὅτι, γι’ ἄλλη μιὰ φορά, ὁ μηχανισμὸς εἰδήσεων ἔχει κάνει τὸ θαῦμα του… Μάλιστα, οἱ περισσότερες τέτοιες ἀνακοινώσεις, ὅταν ἐλεγχθοῦν, γίνονται συνήθως φύλλο-φτερὸ μή ἀντέχοντας σὲ καμμία σοβαρὴ κριτική.
Ὅμως, τὸ πρόβλημα δέν εἶναι οἱ ἐπιτήδειοι κάθε εἴδους, ἀλλὰ ἡ βαθύτατη ἀνάγκη πολλῶν νὰ πιστέψουν καὶ νὰ χαροῦν γιὰ κάτι καινούργιο..- ὁ,τιδήποτε, ἀρκεῖ νάναι, ἀφ’ ἑνός, ἐντυπωσιακὸ καί, ἀφ’ ἑτέρου, εὔπεπτο! Τὸ ζήτημα εἶναι ὅτ’ οἱ ἐπιτήδειοι ἔχουν κοινὸ πούχει συνηθίσει ν’ ἀναγάγῃ τὸ ἐπιστημονικὸ πόρισμα, λόγῳ ἀμάθειας καὶ προσωπικῆς ραθυμίας, σὲ σύνθημα, δηλαδὴ μ ή λόγο… Αὐτοβεβαιώνονται ἔτσι γιὰ τὴ μεγαλοσύνη τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης (ἄρα καὶ τῆς δικιᾶς τους ἐντελῶς προσωπικῆς) μὲ φρασοῦλες κομμένες καὶ ραμμένες, ὥστε νὰ ὑπόσχωνται πολλά, ἐνῷ ταυτόχρονα κρύβουνε μέσα τους τόσα λίγα… Καὶ κατακλύζουν μὲ κενολογίες τοὺς ἠλεκτρονικούς τους «τοίχους» καί… πλουτίζουν οἱ ἀπατεωνίσκοι μὲ τὴ διαφημιστικὴ πίτα, καθότι ἐπιχειρήσεις, δῆθεν σοβαρές, πείθονται νὰ ποντάρουν στὸ ψωράλογο τῆς κάλπικης εἴδησης προσμένοντας ἄπληστα ὑπέρογκα κέρδη.
Τὸ παραμύθι καλά κρατάει: Μὲ τὴ διακίνηση ψευδῶν εἰδήσεων χάνουν χρόνο οἱ μέν (οἱ ἐκστασιαζόμενοι ἀναγνῶστες-χρῆστες) καὶ κερδίζουν χρῆμα μὲ οὐρά οἱ δέ (οἱ «ἀιτονύχηδες»)! Ἡ γοητεία τῆς ἀπόδειξης, χωρίς βεβαιῶς πάλη γιὰ τὴ σύλληψη καὶ διατύπωσή της, ἀκυρώνει κάθε στοιχειώδη λογικὴ λειτουργία κ’ ἐνστικτώδη ἀντίληψη τῆς Πραγματικότητας. Ὁ πόθος γιὰ ὀρθολογικές κατακτήσεις ὁδηγεῖ τὸν εὔπιστο σ’ ἐντελῶς ἀνορθολογικές δοξασίες κι ὁ καινούργιος Κόσμος, μέγας, τοῦ Διαδικτύου μᾶς σέρνει σ’ ἕναν πρωτοφανῆ Μεσαίωνα, ὅπου, γιὰ πολλοστὴ φορὰ στὴν Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητας, τὸ μή ἀντιληπτὸ καθίσταται εἴδωλο δοξαζόμενο…
