Θύελλα ὁ Κόσμος·
κ’ ἡ Σκέψη, σπίτι
μὲ παράθυρ’ ἀνοιχτά.
Ἡλιόλουστος ὁ Κόσμος·
κ’ ἡ Σκέψη, κλῆμα
μ’ ἥσκιο καὶ δροσιά.
Βαρύδι ὁ Κόσμος·
κ’ ἡ Σκέψη, δικαιοκριτής –
ἀκριβείας ζυγαριά.
Πούπουλ’ ὁ Κόσμος·
κ’ ἡ Σκέψη, ἄνεμος
παίρνοντάς το μακριά.
Τραγούδι ὁ Κόσμος·
κ’ ἡ Σκέψη, στέκει –
ἀκούει μὲ χαρά.
Θρῆνος ὁ Κόσμος·
κ’ ἡ Σκέψη, βράχος –
ἀτάραχη σιωπᾷ.
Σκέψη ὁ Κόσμος·
κ’ ἡ Σκέψη, Κόσμος
μὲ νοῦ καὶ μὲ καρδιά.
Κι ἂν τό ‘να βάλῃς δίχως τ’ ἄλλο,
ἀφιλόξενος φέρνει Θάνατον ὁ Κόσμος
κ’ ἡ Σκέψη ἀστόλιστη τὸ Χάρο ἀκολουθᾶ…
