[Ἐκ τῆς Καταβάσεως.]

Ἥλιε, πρῶτος τὴν ὥρα τῆς γέννας μου ἐφάνης διάκτωρ!
Ἥλιε, πρῶτος τοῦ Κόσμου μας ἵστασαι Νόμος καὶ Μοῖρα!
Ἥλιε, ἔχεις τὴν Θέμιν γυναῖκα καὶ ἀκτῖδα εἰς τὸ στέμμα!
Αὕτη τὴν Γαίαν ὁρίζει, ζωὴν εἰς φλοιὸν τῆς δωρίζει!
Αὕτη τὸν νοῦν μου προάγει τὸν Νοῦν νὰ γιγνώσκω εἰς τὸ Σύμπαν!
Αὕτη φυτὰ καὶ πτηνὰ καὶ ἐν θαλάσσῃ προγόνους πληθαίνει!
Δύο ἐξ Ἑνός, ὁδηγοί, παραστάται κ’ ἐλπίδος τροφεῖς μου!
Δύο ἐξ Ἑνός, τὸ τοπίον τοῦ βίου μου γράφετε μέγα!
Δύο ἐξ Ἑνός, τὸ θεμέλιον πάσης ὁδοῦ καινουργεῖτε!
Τρίοδον βλέπω μὲ τὸ ὄμμα τοῦ Οἰδίποδος γνώστου.