Στὶς βασανιστικὲς καὶ συνάμα εὐλογημένες στιγμὲς ποὺ νοιώθω τὸ δέρμα τῆς ψυχῆς μου νὰ ὑποχωρῇ σὰν κουκούλι, βαστιέμαι μ’ ὅλη μου τὴ δύναμη νὰ μή βουτήξω, ὅπως τὰ περσότερα νιόφερτα πετούμενα, ἄγρια στὸ φῶς καὶ κάψω μεμιᾶς τὰ διάφανα φτερὰ ποὺ τόσο κάνανε καιρὸ νὰ βγοῦνε…