[Ἐκ τῆς Καταβάσεως.]

ᾌδω κοσμῶν τὴν στιγμὴν τῆς ζωῆς, καὶ τὸ ἡδὺ τοῦ σκοποῦ μου
ἄχθος αὐτῆς ἀπαλύνει· ῥυθμόν του μετρέω· τοὺς τρόπους
τοὺς παναρχαίους συλλέγω· χορδὴν τῶν ὀρέων ἐπῇρα, καὶ τὸ ὕδωρ
τ’ ὄμβριον κρούει ἁρμονίαν τοῦ ὁράματος τούτου τῶν ὄντων.
Σμικρότατον, μέγιστον -ἅπαντα ἐξαίφνης φωτίζονται εἰς πνεῦμα.
Πόσον ὡραῖα τὰ λούλουδα ἀνθίζουν καὶ πόσον κατόπιν
γλήγορα κάτω μαραίνονται-πίπτουν ἐπὶ τοῦ λειμῶνος·
Ἴτυς καί Πρόκνη μετὰ Φιλομήλας κελάδουν εἰς δένδρα –
ἔποπες καὶ χελιδόνες ὁμοῦ μετ’ ἀηδόνων στενάχουν.