[Ἐκ τῆς Καταβάσεως.]

Γράφει ἐξισώσεις· ἰσόρροπος ἵσταται εἰς τὰς ἀνισώσεις·
στίχους συνθέτει λοιπόν: σταθμιστὰς διὰ τοὺς φθόγγους τῆς γλώσσης,
πνεύματος τοὺς ρυθμιστὰς πρὸς γαλήνην· προδρόμους σᾶς στέλλει
πολυποθήτου ἀπειροδιαστάτου τοῦ νοῦ ἀταραξίας·
ἀλληγορίαι ποιεῖ τοῦ ἀοράτου καὶ ἀῤῥήτου τῶν πάντων·
εἶνε σημεῖον συσσωρεύσεως ἐπὶ τῆς Σφαίρας τοῦ Χώρου·
δίδει συμπάγειαν εἰς ἀκολουθίας φασμάτων τε καὶ ὄντων.
Ὅστις κατώρθωσε καὶ εἶδε τὰ βένθη, τῆς χώρας τὴν ἕδραν,
ὅστις κατώρθωσε νὰ εὕρῃ πραγμάτων αἰτίας, εὐδαίμων!
Ὅστις κατώρθωσε νὰ τὰς ἀνθέξῃ μακάριος στέκει!
Ὅστις κατώρθωσε νὰ τὰς ἐκφράσῃ στολίδιον Κόσμου!
Ὄργανον ἔχει τὸν ἦχον των μόνον καὶ ἰσχύν του τὴν λέξιν:
Δάκτυλοι οἱ στίχοι καὶ μ’ ἕξι τοὺς τόνους καὶ μ’ ἕνδεκα ἐπίσης
ἄτονας θέσεις, τὸν λόγον ῥυθμίζουν καὶ χάριν κομίζουν –
εἰς τὴν πηγὴν καταβαίνοντες δάκτυλοι ἑξάμετροι νέοι!
Ἕνα παιδίον σμικρὸν συλλαβίζον καὶ παῖζον εἰς Χρόνον
κάμνον παρέλασιν, φέρον πηλίκιον χάρτου ἐπὶ κόμης
καὶ τὴν φωνήν του ὡς βαθεῖαν ὀργάνου πνευστοῦ μελῳδίαν:
«Τάτατα τάτατα τάτατα τάτατα τάτατα τάτα!
Ἦτα ἐπὶ τοῦ ἔψιλον λάμβδα, και λάμβδα σὺν ἦτα σὺν νῦ τε,
ὄμικρον, λάμβδα σὺν ὄμικρον, γάμμα σὺν ὄμικρον σῖγμα.»
Οὕτως ἐκεῖνος ὁ λόγος και ἠχεῖ εἰς τὴν δομὴν τῶν ἀτόμων,
κατὰ τοῦ Χρόνου τὴν τάξιν ὑφαίνει τὴν ἕδραν τῶν κβάντων·
πρῶτος – τοῦ θάρρους καρπός – ὃς συνέγραψε Σύμπαντος νόμους·
φύσις αὐτοῦ – περιέχουσα πάντας τὰς ἄλλας τῶν ὄντων – ἀγήρως.
(Μήγαρις ἄλλο εἰς τὸν νοῦν του τῆς ἐλευθερίας καί γλώσσης;)
Στίχοι φημόνοοι τοῦ ἔπους, καθὼς παραδίδουν οἱ μῦθοι:
ὅτι τὰ πράγματα ἐκείνων πῶς ἕπονται ἀποψιλωμένα.
Ἄπειρα ἐκεῖ συναντάει, καθὼς ἀκριβῶς τοὺς μετράει.
Ἄῤῥητος ἦν, ἀκίχητος, ἐν ἀῤῥήτῳ Λόγος ἀρχῇ,
πρεσβύτερος Κόσμοιο, καὶ ἔπλετο πάντα δι’ αὐτοῦ.
Νόννος, Βεργίλιος, Λουκρήτιος· Ἀράτου καὶ Ὁμήρου κατόψεις.
Ἔργα καὶ ἡμέραι ἡσιόδειων τόπων· Δελφῶν χρησμῳδίαι.
Αἶγες καὶ σύριγγες ἥδισται θεοκριτείων εἰδυλλίων.
Ἀπολλωνίου ἁρπαγαί, Καλλιμάχου αἰτιώδεις συνθέσεις.
Λόγοι φιλόσοφοι νείκους-φιλότητος· Κόσμου ἡ ὁλότης.
Πρῶτον κομμάτιον μέτρου διστίχου σοφῶν, μεθυσμένων…
Φῶς καὶ τιμὴ ποιητῶν καὶ ὁδηγοὶ τῆς ἐρεύνης ἐκείνου!
Μύησις πρώτη τὸ ἀκόντιον τοῦ Λεωνίδου Σπαρτιάτου,
καὶ τῶν Μηδῶν τὰ τριάκοντα ἀργύρια κλείοντα στόμα,
νοῦν καὶ θελήσεις ψευδομυημένων εἰς ἕτερα τρίτα.
Ὤ, ὁ ψευδόμαντις ὑποταγὴν προφητεύει εἰς τὴν πόλιν
ψευδοδακτύλους ληρῶν ὡς τὸ θέλημα δαίμονος θείου·
ὅμως οἱ δάκτυλοι φρόνημα τοῦ Ἕλληνος φέρουν ἐντός των.