[Μτφ ἀπό: Robert Browning, Unfinished draft of a poem which may be entitled “Aeschylus’ soliloguy”, The MacMillan Company, New York, 1913.]
Ἔρεβος σὲ μένα ἀνάμεσα καὶ τὴν ἀλλοτινὴ ζωή μου·
κι ὄχι δικιά μου τώρα μ’ ἄλλων ποὺ πετάει μακριά
καὶ συνεχῶς ἀπομακρύνεται, ὡσότου τέλος,
στὸ βάθος, τὴν ἀκούσω νὰ ζουζουνίζῃ τοσοδοῦλα
μικροῦλα μέλισσα στὸ ἡλιοβασίλεμα… []
Στὴ σιωπή βυθίζομαι καὶ δένομαι μές στὴ γαλήνη
τῆς ἀνόργανης φύσης:. ὄρη κι οὐρανός·
θὰ ἐνωθῶ μαζί μ’ αὐτὰ
σὰ γίνω στάχτη ἀπρόσωπη []!
Ἡ προφητεία πούλεγε πὼς τὸ σπιτικὸ θὰ πέσῃ
ἐμένα νὰ συντρίψῃ, τὸν οὐρανό θενὰ γκρεμίσῃ
—μόνη ὀροφὴ στὴν κεφαλή μου πάνω—,
ἂν εἶναι σήμερα, ἀληθινή νὰ βγῇ!
Ἀντέξτε κίωνες τοῦ ἀκίνητ’ οὐρανοῦ –
ἴδια μὲ τὴ ζωὴν ἐντός μου… Γώ, ποὺ δέν πέθανα
τὴ μέρα κείνη στὴν Ἀθήνα, σὰν τοῦ πλήθους ἡ κακία
τὸν Ἥλιο ξεχύθηκε νὰ σκοτεινιάσῃ,
γιατ’ οἱ σκέψεις μου τοὺς καίγανε τὰ μάτια·
καθότι μίλησα τὴ γλῶσσα μου —τὰ Ἑλληνικά—
ἀπ’ τῆς ψυχῆς τὰ τρίσβαθα γιὰ τὴν περίπτωσή τους!
