Σήμερα, καθὼς διέτρεχα τοὺς τίτλους τῶν εἰδήσεων, ἔπεσα πάνω σὲ μιὰ φωτογραφία: Παιδιὰ μαζεμένα ἔξω ἀπόνα δημοτικὸ ποὺ διαμαρτύρονταν γιὰ τὸ κλείσιμο τοῦ σχολείου τους.

Τὰ αἰτήματά τους, ὅσο μπόρεσα νὰ καταλάβω ἀπ’ τὸ ἄρθρο, εἶναι δίκαια.

Ἡ εἰκόνα, ὅμως, τῆς τάξης ποὺ διαδηλώνει μ’ ἑτοιματζίδικες φράσεις τοῦ συνδικαλιστικοῦ συρμοῦ, ἀποτρόπαια· ἡ δὲ ἐμπειρία γι’ αὐτὰ τὰ παιδιά, βλαπτικώτατη!

Γιατί, σὰν τί μαθαίνουνε, ὅταν ἐνδύωνται τό «μανδύα» τοῦ πανὸ καὶ κατεβαίνουνε στὰ πεζοδρόμια;: Ὅτι μ’ ἄναρθρες κραυγές, κάποιες φωτογραφίες τῶν δημοσιογράφων, τὴν ἐκτόνωση τῆς δικαιολογημένης ὀργῆς τους καὶ τὴν παράταξη ὡς «ἀρραγὲς μέτωπο φάλαγγας», θ’ ἀλλάξουν τάχα κάτι στὴ ζωή τους…

Θάχουνε πιστέψει πὼς οἱ ἑλκυστικὲς προτασοῦλες μποροῦν νὰ περιγράψουν καὶ νά… ὁδηγήσουν τὸν Κόσμο κατακεῖ ποὺ τοὺς ταιριάζει. Ἡ κριτική τους σκέψη θάχῃ βάναυσα εὐνουχιστῆ προτοῦ κἂν προβάλῃ. Ὁ συναγελασμὸς τῶν ὁμοϊδεατῶν θάχῃ ὑποκαταστήσει τὴν πνευματικὴ συντροφιὰ τῶν ἀξίων…

Ἂν κάποιος δάσκαλος τὰ ἑπόμενα χρόνια τολμήσῃ καὶ μιλήσῃ γιὰ τὸν οὐσιαστικὸ κι ἀδιάλειπτο ἀγῶνα τῆς ζωῆς, ὅπου ἀκόμα κι ὁ βαθύτερος λόγος μπορεῖ ν’ ἀποδειχθῇ λειψός, τὸ παιδὶ δέ θ’ ἀκούσῃ – θὰ κοροϊδέψῃ ξαναγυρίζοντας στὸ σύνθημα, δηλαδὴ στὶς εὔκολες λεξοῦλες κάποιων ποὺ ποτέ δὲ λύνουνε προβλήματα καὶ πάντα φανατίζουν.

Κι ἀλήθεια, πῶς θὰ συμπεριφερθῇ αὐτὸ τὸ βλαστάρι, σὰν ἔρθ’ ἡ ὥρα πραγματικά ν’ ἀντισταθῇ καὶ νὰ ὑψωθῇ πάνω καὶ πέρ’ ἀπ’ τὰ σκοπούμενα τῶν ἐξουσιαστῶν του;..

Ἡ ἀπάντηση ξεδιπλώθηκε σ’ ὁλάκερη τὴν τραγελαφική της μεγαλοπρέπεια τὰ χρόνια τῆς «Κρίσης»… Κάθε κυβέρνηση ποὺ ἐκλέχτηκε, εἶχε κ’ ἕνα σύνθημα· πόσα ἀπ’ αὐτὰ βοήθησαν πραγματικά; – πόσα μᾶς φέρανε κι ἄλλο ἕνα βῆμα κοντύτερα στὸ γκρεμό;..