Οἱ πρωτόπλαστοι δοκίμασαν ἀπ’ τὸ Δένδρο τῆς Γνώσεως τοῦ Καλοῦ καὶ τοῦ Κακοῦ καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί τῶν δύο· γνώρισαν τότε μόνο πὼς ἤτανε γυμνοί. Ὅταν ὁ πλάστης τους κατέβηκε νὰ περπατήσῃ τὸ δειλινὸ ἀνάμεσα στὸν κῆπο πούχε φυτέψει, ἐκεῖνοι ἀκούσανε τὰ βήματα καὶ κρύφτηκαν…
Ἀπὸ τότε, ὅποτε λέγεται ἡ ἱστορία, ὅλων ὁ νοῦς πάει στὰ βάσανα ποὺ ἐπακολούθησαν: Συζητᾶνε καὶ διχογνωμοῦν ἂν ἔφταιγε τὸ φίδι,.. ἡ γυναῖκα… εἴτε ὁ ἄνδρας πού, ἀπ’ τὸ πλευρό του ἐν τέλει κατὰ τὴν παράδοση, πλάστηκε ἡ γυναῖκα· ἐρίζουν ἂν θὰ γινόταν κάτι διαφορετικό, ἢ στὴ θέση τοῦ φιδιοῦ θάχε βρεθῆ καινούργια πρόφαση, γιὰ νὰ βαδίσῃ ὁ ἄνθρωπος ἐλεύθερος καὶ παρατημένος στὸν Κόσμο ἀπ’ τὸ θεό-πατέρα. Σ’ αὐτὲς τὶς συνομιλίες, ἐν μέσῳ τυροῦ καὶ ἀχλαδίου, ξεχνᾶνε τὸν περίπατο, λησμονοῦν τὴν αἰδὼ πούκανε τοὺς δυὸ νὰ κρυφτοῦνε στὴν πλούσια βλάστηση…
Στὴν ὑπόλοιπη Παλαιὰ Διαθήκη ξεδιπλώνεται ἡ σκληρότητα τοῦ Γιαχβὲ σ’ ὁλόκληρο τὸ φοβερό της μεγαλεῖο. Ἀντίθετα, στὸ τρίτο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως ὅπου καὶ περιγράφεται ἡ βρώση τοῦ ἀπαγορευμένου καρποῦ, διαπιστώνεται ἡ σκληρότητα τῆς ἀ ν θ ρ ώ π ι ν η ς δ ε ι λ ί α ς. Ἐπειδή, ἐξ ὁρισμοῦ, ὁ δειλὸς ὑποχωρεῖ κι ὁ γενναῖος στέκει ἀνυποχώρητος, ἀποδίδεται σκληρότητα στὸ γενναῖο. Ὅμως, ὑπάρχει μία ὕπουλη, κεκρυμμένη σκληρότητα στὸν ἰδιοσυγκρασιακὸ πυρῆνα τοῦ δειλοῦ: ἡ ἀπόλυτη ἄρνηση νὰ ἔρθῃ σὲ κοινωνία μὲ τὸ ἕτερον· καί, ὅταν τὸ ἀποτολμήσῃ, ἡ ἀμετακίνητη θέλησή του νὰ θέτῃ ὅρους ἀπαράβατους —καί, ἐν πολλοῖς, παράλογους— τὴ στιγμὴ τῆς συνάντησης (ἀποφεύγει κιόλας νὰ φανερωθῇ ὁ ἴδιος καὶ στέλνει μεσῖτες ποὺ πάντα εἶν’ ἐπιβλαβεῖς). Ἡ δειλία του τὸν ἐξωθεῖ σ’ ἕνα ἀναίτιο ταμπούρωμα· πρόκειται γιὰ τὸ θεμελιῶδες ἔλλειμά του: Ἄλλα πίστευε πὼς ἦταν (ντυμένος), ἐνῷ ἤτανε ὁλόγυμνος· ἄλλα νόμιζε πὼς γνώριζε, ἐνῷ δὲν εἶχε μήτε συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ του.
Ἐπειδὴ τὸ εἶναι του δέν ἑδράζεται σὲ στέρεο ἔδαφος, ἀναρριγᾷ στὸ θέαμα μίας προσωπικότητας αὐτάρκους· τρομάζει καὶ κρύβεται στὸ ψέμα – πόσο μᾶλλον, σὰν ἔρθῃ ἡ στιγμὴ ν’ ἀντικρύσῃ τὸ θεό του… Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα δέν εἶναι ἡ μή συμμόρφωση μὲ τὴ θεία ἐντολή, ἀλλὰ ἡ, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀδυναμία συμμόρφωσης μὲ τὴν ἀσύστατη ὕπαρξή του· βάσανο τῆς ζωῆς του μένει ἡ πλήρης ἀνικανότητα ν’ ἀντικρύσῃ τὸ τελεσίδικο τῆς Πραγματικότητας.
