[Μτφ ἀπό: J. S. Welhaven, Samlede skrifter, Gyldendalske Boghandel (F. Hegel) Kjøbenhavn, 1867, τόμ. III, σελ. 55-6.]

Søfuglen

En Vildand svømmer stille

ved Øens hoie Kyst;

de klare Bølger spille

omkring dens rene Bryst.

En Jæger gaar og bøier

sig i den steile Ur,

og skyder saa for Loier

det smukke Kreatur.

Og Fuglen kan ei drage

til Redens lune Skjød,

og Fuglen vil ei klage

sin Smerte og sin Nød.

Og derfor taus den dukker

dybt i den mørke Fjord,

og Bølgen kold sig lukker,

og sletter ud dens Spor.

I Søens dybe Grunde

gror Tangen bred og frisk;

derunder vil den blunde, —

der bor den stumme Fisk.

Μτφ:

Τὸ θαλασσοπούλι

Ἤρεμη μιὰ ἀγριόπαπια κολυμπάει

ψηλά κοντὰ στὴ στεριά.

Τὸ κυματάκι σκάει

στὴ λευκή της τὴν ποδιά.

Κυνηγὸς σκυφτὸς στὴ σκιὰ

πάνω στὴν ἀπότομη πλαγιά,

γιὰ πλάκα ρίχνει μιά

στῆς πλάσης τὴν τόσην ὀμορφιά.

Τὸ πουλὶ πῶς νὰ φύγῃ

στὴ φωλιά του νὰ κρυφτῇ;..

Ποτέ της δὲ θὰ παραπονεθῇ

ὅσο κι ἂν βασανισθῇ.

Κ’ ἔτσι βουτάει σιωπηλά

στὸ σκότεινο τὸ φιόρδ βαθειά.

Ἀποπάνω τὸ κύμα τὸ ψυχρὸ

μεμιᾶς σβήνει τὴν ὁδό…

Μές στῆς θάλασσας τὸν πάτο

μεγαλώνει φύκι ἀφράτο..-

κεικάτω τὰ βλέφαρα σφαλᾶ,

πλάι στὰ ψάρια τὰ βουβά…

[Μᾶλλον, Τὸ θαλασσοπούλι ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο δραματουργικὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν ἰψενικὴ Ἀγριόπαπια.]