Λοιπόν, λοιπόν,

νομίζεις ὅτι ξεχωρίζεις

τὸν Παράδεισο ἀπὸ τὴν Κόλαση,

τοὺς γαλανοὺς τοὺς οὐρανοὺς ἀπὸ τὸν πόνο; –

τὸ καταπράσινο λειβάδι ἀπὸ τὶς κρῦες ράγες τραίνου;

Ἕνα γέλιο ἀπόνα ψέμα;

Σὲ κατάφεραν νὰ ξεπουλήσῃς

τοὺς ἥρωές σου γιὰ φαντάσματα; –

στάχτες ζεστὲς γιὰ δέντρα; –

καμίνι θερμό γι’ ἀεράκι δροσερό;

Τὴν ψυχρὴ ἄνεση γιὰ κάποιαν ἀλλαγή;

Τὰ ξεπούλησες;!

Μήπως ἀντάλλαξες

νὰ περπατᾶς στὸ μέτωπο μαζὶ μ’ ἄλλους

γιὰ μιὰ θέση ἡγετικὴ σ’ ἕνα κλουβί;

Μακάρι, μακάρι νάσουν ἐδῶ!

Εἴμαστε δυὸ ψυχὲς χαμένες

ποὺ κολυμπᾶνε σὲ μιὰ γυάλα

χρόνια καὶ χρόνια τώρα·

τρέχουμε πάνω ἀπ’ τὸ ἴδιο

πανάρχαιο μέρος.

Μὰ τί βρήκαμε;

Μόνο τοὺς ἴδιους

παμπάλαιους φόβους.

Μακάρι, μακάρι νάσουν ἐδῶ!