[Ἀπόδοση ἀπό: Vladimir Mayakovsky, Poems, translated by Dorian Rottenberg, USSR, 1972, σελ. 35.]

Ψηλά

στὸν οὐρανό

τὰ συννεφάκια ταξιδεύανε…

Μονάχα τέσσερα –

ὄχι κάνα πλῆθος…

Πρῶτο, δεύτερο καὶ τρίτο

μ’ ἀνθρώπους μοιάζαν,

ἐνῷ τὸ τέταρτο

ἤτανε μιὰ καμήλα.

Τότε,

σὰν προχωρήσανε ἀρκετά,

ἐνωθήκανε

στὸ δρόμο τους

μὲ κάποιο πέμπτο

ἀπ’ ὅπου,

χωρὶς καμμιάν αἰτία,

ἔτρεχε ἕνας ἐλέφαντας

ἀπό ΄ναν ἄλλον πίσω.

Ὥσπου

—ἦρθε μᾶλλον κάποιο ἕκτο

κ’ ἔδωσε μιὰ τρομάρα στ’ ἄλλα—

τὰ συννεφάκια

ὅλα τους χαθήκαν

στὸν ἀγέρα!

Κ’ ἔπειτα

—μασῶντας τὰ συννεφάκια σὰ νάτανε… ἄχυρο—

ἔφτασε ὁ ἥλιος καλπάζοντας:

μια κίτρινη καμηλοπάρδαλη.