Σὰν ἔρθ’ ἡ μάνα μ’ ἀπ’ τὴ γῆς κι ὁ κύρης μ’ ἀπ’ τὸν ᾍδη,
τὰ δυό μ’ ἀδέρφια τὰ καλά, ἀπὸ τὸν Κάτω Κόσμο,
νὰ σπείρουνε τὴ θάλασσα σιτάρι νὰ καρπίσῃ
—χρυσάγανο, χρυσόσταχο καὶ χρυσοκονδυλάτο—
καὶ μὲ τ’ ἀργυροδρέπανα νὰ μποῦν νὰ τὸ θερίσουν
κ’ εἰς τὸν ἀφρὸ τῆς θάλασσας νὰ κάμουνε τ’ ἀλώνι
μηδέ καὶ τ’ ἄχυρο βραχῇ, μηδέ καὶ τὸ σιτάρι,
μηδέ τὴν πάχνη τ’ ἀλωνιοῦ ἀέρας νὰ τὴν πάρῃ…

Ἀπὸ τὸ δημοτικὸ τραγούδι Τῆς Λιογέννητης

Ὅποιος προσμένει σωτηρία ἀπ’ τὴν πολιτική, σπέρνει σιτάρι στὴ θάλασσα· ἴσως καὶ νὰ καρπήσῃ πάνω στοῦ κύματος τὴ ράχη…