Ἀστόχαστη —ἀλυσιτελής!— ἀκόμα κ’ ἡ δίκαιη βρισιὰ ποὺ  λ έ γ ε τ α ι·  παραταῦτα, ἔνδειξη ρώμης ψυχικῆς· ὅμως, ἐκείνη ποὺ  γ ρ ά φ ε τ α ι  —καί, μάλιστα, κατ’ ἐξακολούθησιν—,  ἀπόδειξη πνευματικῆς ἀσχήμιας κι ἀνεπιτυχὴς διαφυγὴ ἀπ’ τὴν προσωπικὴ κατάντια!