[Κείμενο ἀπό: Homer, The Odyssey, with an english translation by A. T. Murray, Loeb Classical Library, Harvard University Press-William Heinemann Ltd., Cambridge, Massachusetts-London, England, 1945, τ. Ι, σελ. 400, στ. 204-8.]
Ὅμηρος ἀπ’ τὴν Ὀδύσσεια Λ΄
Πέταξε σὰ σκιά…
[] Ἐγώ γ’ ἔθελον []
Καὶ θέλησα
μητρὸς ἐμῆς ψυχὴν ἐλέειν κατατεθνησίης
ν’ ἀγκαλιάσω τὴν ψυχὴ τῆς πεθαμένης μου τῆς μάνας.
Τρὶς μὲν ἐφωρμήθην, ἐλέειν τέ με θυμὸς ἀνώγει,
Ὥρμησα τρίς —φτερούγισ’ ἡ καρδιά νὰ τη σφιχταγκαλιάσῃ—
τρὶς δέ μοι ἐκ χειρῶν σκιῇ εἴκελον ἢ καὶ ὀνείρῳ
καὶ τρίς ἀπὸ τὰ χέρια, ὅμοια σ κ ι ά —σὰν ὄνειρο!—
ἔπτατ’.
πέταξε…
[Κείμενο ἀπό: Pindari carmina cum fragmentis, post Brunonem Snell, edidit Henricus Maehler, BSB B.G. Teubner Verlagsgesellschaft, 1980, Leipzig, τ. I, σελ. 105, στ. 135-6.]
Πίνδαρος ἀπ’ τὸν Πυθιόνικο Θ΄
Ὄνειρο σκιᾶς
[] Τί δέ τις; τί δ’ οὔ τις; σκιᾶς ὄναρ
Τ’ εἶναι καὶ δέν εἰν’ κάποιος;: Ὄνειρο σ κ ι ᾶ ς
ἄνθρωπος.
ὁ ἄνθρωπος…
[Κείμενο ἀπό: Aeschylus, Oresteia, edited and translated by Alan H. Sommersein, Loeb Classical Library, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts-London, England, 2008, σελ. 162, στ. 1327-8.]
Αἰσχύλος ἀπ’ τὸν Ἀγαμέμνωνα, στ. 1327-8
Τὰ πράμματα τῶν βροτῶν…
Ἰὼ βρότεια πράγματ’· εὐτυχοῦντα μὲν
Ἀλίμονο γιὰ τῶν βροτῶν τὰ πράμματα: Στὴν εὐτυχία
σκιᾷ τις ἂν πρέψειεν· εἰ δὲ δυστυχῇ,
μοιάζουνε μὲ σ κ ι ά – στὴ δυστυχία,
βολαῖς ὑγρώσσων σπόγκος ὤλεσεν γραφήν.
λίγες σταγόνες ἀπόνα σπόγκο σβήνουν τὴ γραφή.
[Κείμενο ἀπό: Sophocles, Fragments, edited and translated by Hugh Lloyd-Jones, Loeb Classical Library, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts-London, England, 2003, σελ. 16, ἀποσπ. 13.]
Σοφοκλῆς ἀπ’ τὸν Αἴαντα Λοκρό
Σκιὰ κι ἀνάσα…
Ἄνθρωπος ἐστὶ πνεῦμα καὶ σκιὰ μόνον.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόν’ ἀνάσα καὶ σ κ ι ά.
[Κείμενο ἀπό: Tragicorum graecorum fragmenta, recensuit Augustus Nauck, supplementum continens nova fragmenta euripidea et adespota apud scriptores veteres reperta adiecit Bruno Snell, Georg Olms Verlagsbuchhandlung, Hildesheim, 1964, σελ. 530, ἀποσπ. 532.]
Εὐριπίδης ἀπ’ τὸν Μελέαγρο
Χῶμα καὶ σκιά…
[] Κατθανὼν [] πᾶς ἀνὴρ
Kάθε ἄνθρωπος σὰν ἀποθάνῃ,
γῆ καὶ σκιά· τὸ μηδὲν εἰς μηδὲν ῥέπει.
χῶμα καὶ σ κ ι ά· τὸ μηδὲν γυρίζει στὸ μηδέν.
[Κείμενο ἀπό: Platonis Opera, recognouit brevique adnotatione critica instruxit Ioannes Burnet, Oxonii e Typographeo Clarendoniano, χ.χ., τ. IV: Πολιτεία, Ζ΄ 532b.]
Πλάτων ἀπ’ τὴν Πολιτεία Ζ΄
Ἡ διαλεκτικὴ τῆς σκιᾶς
[] Οὐ διαλεκτικὴν
Διαλεκτικὴ
ταύτην τὴν πορείαν καλεῖς;:
δὲ θὰ πῇς αὐτὸν ἐδῶ τὸ δρόμο;:
[] Λύσις τε ἀπὸ τῶν δεσμῶν
Σὰ λύνωνται τὰ δεσμὰ
καὶ μεταστροφὴ
καὶ γίνεται μεταστροφὴ
ἀπὸ τῶν σκιῶν
ἀπ’ τὶς σ κ ι ὲ ς
ἐπὶ [] τὸ φῶς;..
στὸ φῶς;..
Καὶ ἐκ τοῦ καταγείου
Κι ἀπ’ τὸ καταγώγι
εἰς τὸν ἥλιον ἐπάνοδος;..
τὴν ἐπάνοδο στὸν ἥλιο;..
