[Ἀρχαῖο κείμενο ἀπό: Sophocles Fabulae, recognoverunt brevique adnotatione critica instruxerunt H. Lloyd-Jones et N. G. Wilson, Oxford Classical Texts, Oxonii e Typographeo Clarendoniano, 1990, σσ. 196-8.]
Πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀν-
Πολλά τὰ δεινά, μὰ τίποτα
θρώπου δεινότερον πέλει·
δὲν ὑπάρχει δεινότερο ἀπ’ τὸν ἄνθρωπο·
τοῦτο καὶ πολιοῦ πέραν
αὐτός καὶ πέρα ἀπ’ τὸ γκρίζο
πόντου χειμερίῳ νότῳ
πόντο μὲ τὸ χειμερινὸ νοτιᾶ
χωρεῖ, περιβρυχίοισιν
πηγαίνει, κι ὅσα τονε περιβρέχουν
περῶν ὑπ’ οἴδμασιν, θεῶν
περνάει κύματα, καὶ τῶν θεῶν
τε τὰν ὑπερτάταν, Γᾶν
τὴν ὑπέρτατη —τὴ Γαία!—
ἄφθιτον, ἀκαμάταν ἀποτρύεται,
τὴν ἄφθαρτη, τὴν ἀκάματη ἐξαντλεῖ,
ἰλλομένων ἀρότρων ἔτος εἰς ἔτος,
σὰν τ’ ἄροτρα μέσα μπήγει κάθ’ ἔτος
ἱππείῳ γένει πολεύων.
πηγαίνοντας τα πέρα-δῶθε μὲ τῶν ἀλόγων τὴ γενιά.
Κουφονόων τε φῦλον ὀρ-
Τὴν ἐλαφρόμυαλη φυλὴ
νίθων ἀμφιβαλὼν ἄγει
τῶν πτηνῶν παγιδεύει,
καὶ θηρῶν ἀγρίων ἔθνη
καὶ τῶν θεριῶν τῶν ἄγριων τὰ ἔθνη
πόντου τ’ εἰναλίαν φύσιν
καὶ τῶν θαλασσῶν τὴν ἐνάλια φύση
σπείρασι δικτυοκλώστοις,
(μὲ κλωστὲς δεμένες σὲ δίχτυ) –
περιφραδὴς ἀνήρ· κρατεῖ
ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐπιδέξιος· πειθαρχεῖ
δὲ μηχαναῖς ἀγραύλου
μὲ τὶς τέχνες του τὸ ἀνήμερο
θηρὸς ὀρεσσιβάτα, λασιαύχενά θ’
κτῆνος ποὺ βαίνει στὰ βουνά, καὶ στὸ χοντρόν αὐχένα
ἵππον ὀχμάζεται ἀμφὶ λόφον ζυγῷ
τοῦ ἀλόγου, ποὺ στοὺς λόφους γυρνάει, ζυγό φοράει
οὔρειόν τ’ ἀκμῆτα ταῦρον.
καθὼς καὶ στὸ βουνίσιο ἀκούραστο ταῦρο.
Καὶ φθέγμα καὶ ἀνεμόεν
Καὶ τὴ μιλιὰ καὶ τὴ γοργή, σὰν ἄνεμο,
φρόνημα καὶ ἀστυνόμους
σκέψη κ’ ἐκεῖνο ποὺ πόλεις κυβερνᾷ
ὀργὰ ἐδιδάξατο καὶ δυσαύλων
τὸ πνεῦμα διδάχτηκε, καθὼς καὶ τ’ ἀφιλόξενα
πάγων ὑπαίθρεια καὶ
ὑπαίθρεια βράχια καί…
δύσομβρα φεύγειν βέλη
τὰ μυτερά τὰ βέλη τῆς βροχῆς νὰ ξεφεύγῃ –
παντοπόρος· ἄπορος ἐπ’ οὐδὲν ἔρχεται
ὁ ἐφευρετικότατος· ἀπροετοίμαστο δὲν τονε βρίσκει τίποτα
τὸ μέλλον· ᾍδα μόνον
στὸ μέλλον· μόνο ἀπὸ τὸν ᾍδη
φεῦξιν οὐκ ἐπάξεται·
φευγιὸ δὲν ἔχει νὰ γλυτώσῃ·
νόσων δ’ ἀμηχάνων φυγὰς
ὅμως, ἀπ’ τὶς βαριές ἀρρώστειες, διαφυγή
ξυμπέφρασται.
μηχανεύτηκε.
Σοφόν τι τὸ μηχανόεν
Σοφή εἰν΄ ἡ ἐφευρετική του
τέχνας ὑπὲρ ἐλπίδ’ ἔχων
τέχνη πέρ’ ἀπὸ κάθ’ ἐλπίδα
τοτὲ μὲν κακόν, ἄλλοτ’ ἐπ’ ἐσθλὸν ἕρπει.
καὶ κάποτε στὸ κακό, μὰ κι ἄλλοτε στὸ καλό πηγαίνει.
Νόμους παρείρων χθονὸς
Σὰν τοὺς χθόνιους νόμους ἐφαρμόζῃ
θεῶν τ’ ἔνορκον δίκαν
καὶ τὴ δίκη τῶν θεῶν, π’ ὁρκίστηκε,
ὑψίπολις· ἄπολις ὅτῳ τὸ μὴ καλὸν
εἶν’ ὕψιστος στὴν πόλη· ἄπολις ὅμως ὅποιος μὲ τὸ κακό
ξύνεστι τόλμας χάριν.
συντάσσεται χάρη στὴν <ἄμυαλη του> τόλμη!
Μήτ’ ἐμοὶ παρέστιος
Μήτε μές στὸ σπίτι μου
γένοιτο μήτ’ ἴσον φρονῶν
τονε θέλω, μὰ μήτε τὸν ἔχω γιὰ ἴσο
ὃς τάρ’ ἔρδοι.
κεῖνον ποὺ τέτοια κάνει!
