Ἐδῶ μὴν ψάχνῃς γιὰ γενιές, γιὰ σχέσεις,
ἐχθρούς-συνοδοιπόρους, ὀφειλές, μὰ κ’ ὑποσχέσεις –
μήν κοιτᾷς ἐδῶ κ’ ἐκεῖ γιὰ τὰ γνωστά
πού, σοῦ τὸ λέω, δὲ μᾶς πᾶνε πουθενά.

Ἐδῶ μὴν ἐνδιαφέρεσαι (γιατὶ δὲν ἐνδιαφέρει)
γιὰ «ὁράματα», «ποθούμενα», «μεγάλους» καὶ «μικρούς».
Καθώς, ἐδῶ, ἐγὼ μιλάω σὲ σένα·
καὶ νὰ μάθῃς πλέον νὰ σοῦ φθάνῃ
ποὺ ἐγώ, ἐδῶ, μιλάω σὲ σένα.

Γιατὶ θενἄρθουν ὕστατοι καιροί  (θενα ξανάρθουν τὰ «ὕστατα» –
μοῖρα τους εἶναι, γιὰ τὰ «ὕστατα», συνέχεια νὰ προβαίνουν)
ὁποὺ τὸ λίγο αὐτὸ μὲ τὸ δικό σου μέτρο, θὰ γίνῃ μέγιστο,
κι αὐτὰ τὰ πάμπολλα ποὺ ψάχνεις κι ὀνειρεύεσαι,
δὲ θὰ ἔχουν τόπον νὰ σταθοῦν -θὰ λείπῃ τὸ θεμέλιο:

Ἐσύ, ἐδῶ, φωνὴ νὰ συναντᾷς ἀνθρώπου –
ποὺ νὰ σοῦ λέει ἐπίμονα, νὰ τὴν ἀκοῦς «μονότονη»
καὶ νὰ παραπονιέσαι, μὰ αὐτὴ νὰ συνεχίζῃ:
Ἐγώ, ἐδῶ, μιλάω σὲ σένα·
ἐδῶ, ἐγώ, προσμένω ἐσένα.