[Μτφ ἀπό: Henrik Ibsen, Efterladte Skrifter, udgivne af Halvdan Koht og Julius Elias, Gyldendalske Boghandel-Nordisk Forlag, Kristiania-Kjøbenhavn,1909, τομ. ΙΙ, Till de Mydskyldige! (Episke Brand), σελ. 5-6.]

Ὅ,τι πεθαίνει, δέ γυρίζει πίσω…

Ὅ,τι πεθαίνει, ἄς τὸ φάῃ τὸ σκοτάδι.

Ἕ ν α  πρέπει στοὺς νεκρούς: νὰ γίνουνε

γιὰ τὸ καινούργιο θέρισμα σπορά.

Tὰ ψευτοπαιγνιδάκια μὲ τὸ νεκρό

σὰν πολύ δὲν κράτησαν;..

Εἶν’ τῆς νιότης σας ἡ ἁμαρτία, τῆς ὡριμότητας σας ἡ ἐνοχὴ

κ᾿ ἡ πηγὴ κάθ᾿ ἀρρώστιας κατοπινῆς.

Μὰ δέ θὰ πέσῃ τιμωρία σ᾿ ὅλους τὸ ἴδιο βαριά·

δ έ κ α  φορὲς χειρότερη σ᾿ ἐκείνους

ποὺ χρόνους κράταγαν τὶς μοῖρες τοῦ λαοῦ –

ἑκατό στοὺς ἐθνικούς σας ποιητᾶδες!

Στήσαμε μιὰ φυλὴ ξεθυμασμένη,

στολίσαμε τὸ πτῶμα μὲ τὴ δόξα τὴν παλιά,

κρεμάσαμε στῆς Φήμης τὴν Αἴθουσα

–πρὸς τέρψιν κάποιου νάνου– ὅλα τὰ πολεμικά μας ὅπλα…

Στὴν τωρινή μας νύχτα τραγουδήσαμε τὴν παλιά λαμπρή μας μέρα·

μὰ ξεχάσαμε νὰ σκεφτοῦμε κάτιτίς σπουδαῖο:..

μπορεῖς νὰ πάρῃς γιὰ κληρονομιὰ τὸ θησαυρό,

ποὺ τὰ χέρια σου δέ βαστᾶνε νὰ σηκώσουν;..