[Διὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν.]

Γηραιὸς μετὰ παραγναθίδων ἀδύναμος, ἡμιαναίσθητος, κλινήρης. Εἷς νοσοκόμος ἐν δώματι ἕτερον ἐρωτᾷ: Θὰ ἔχῃ θάνατον καλόν; Ἀλλ’ αἴφνης, εἰς βάθος, ἀκούεται ὁ ἀσθενὴς βραγχὸς πρὸ τοῦ θανάτου: Τὸ ἀντίθετον.

Τί,.. τί ἆραγε διέβη τὸν νοῦν τοῦ ἀσθενοῦς;

Αὐτοῦ πικρίαι, βάσανα, νεότητος πτωχεία, βαρέα αὐτοῦ ἀναφιλητά; Τί; Ἢ ἦσαν οἱ ἔνδοξοι αὐτοῦ φίλοι, τὰ χρυσᾶ μετάλλεια, τὰ πολλὰ βραβεῖα;

Οἱ δύο νοσοκόμοι εἶδον εἰς βλέμμα αὐτοῦ παρέλασιν ἁπάντων ἡρώων.

Χρόνους αὐτὸν συνετρόφουν ἐπ’ ἐρήμων, κορυφῶν καὶ θαλασσῶν· διέφυγε χαλύβδινα δεσμά· λόγους πυρίνους ἐξεφώνησεν· ἐτάφη ὑπὸ χιονοστιβάδος.

Ἐφ’ ὑστάτης πνοῆς, ἔκαμε δυσκόπως νὰ ψελλίσῃ: Ἀγάπης,.. ἔστι Θεὸς ἀγάπης.