Ὅταν εἶχα ρωτήσει κάποτε γιὰ ἕνα κείμενο ποὖχε καθυστερήσει νὰ παραδοθῇ: Γιατί δὲν κάθεται τέλος πάντων νὰ τὸ γράψῃ;! Δὲν εἶναι καὶ τὸ ἔπος τοῦ Γιλγαμές!, εἶχα λάβει τὴν ἀπάντηση: Ἆ, πρέπει ὁ «ποιητὴς» ν’ αὐθυποβληθῇ: νὰ πιάσῃ τὴν πῖπα του, ν’ ἀγναντέψῃ τὰ κύματα τῆς θαλάσσης στὸ ἐξοχικό, νὰ ξύσῃ ἐπίμονα τὸ μολύβι κ’ ἔπειτα νὰ κάνῃ πὼς καλλιγραφεῖ. (Ὁ συγκεκριμένος «ποιητὴς» εἶναι μέγιστος κακογράφος, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ πληκτρολογήσῃ -δέν τόνε πήρανε δὰ καὶ τὰ χρόνια…)

Τότ’ ἐννόησα πῶς στὴν «Τέχνη» πουλᾶνε οἱ ἀνθυπομηδενικοὶ τὴν τεμπελιά τους ὡς βαθὺ στοχασμὸ καὶ ρεμβασμό. Μὰ καὶ στὸ Θέατρο ἴδια δὲν κάνουν σὰν περιμένουν τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ ποῦν ἐπὶ σκηνῆς: Καλῶς ἦρθες. Δὲ σὲ περίμενα ἀπόψε… ἢ μιὰν ἀνάλογη ἀτάκα σαπουνόπερας;

Νὰ ποῦν στὴ ζωή τους: Καιρὸς νὰ ἐργασθοῦμε;

Εἶναι μιὰ γελοία κατάσταση ἡ αὐθυποκρισία.