Ὥς κάποιους, λίγους, αἰῶνες πρίν, οὔτ’ ὁ βασιλιὰς ἑνὸς κράτους δέν εἶχε σωστὸ ἀποχωρητήριο· εἶναι ξακουστὰ τὰ ἐπιχρυσωμένα γιογιὸ τῶν Βερσαλιῶν κ’ οἱ ἀξιότιμοι σφουγγοκωλάριοι – ἴσως οἱ πιό ΄μπιστικοὶ τοῦ ἡγεμόνα, ἀκόμα κι ἀπ’ τὸ μυστικοσύμβουλό του. Ἄλλωστ’ αὐτοί εἶχαν τὸ ἱερὸ προνόμιο ν’ ἀντικρύζουν τὰ περίλαμπρα, γαλαζοαίματα… ὀπίσθια! Γιὰ τὸ λαουτζίκο, καλύτερα ἂς μή γίνῃ λόγος…

Τὸ σωτήριον ἔτος 2015, τέτοια προβλήματα ἔχουνε λυθῆ στίς «καλοβαλμένες», δυτικὲς κοινωνίες. Τὰ περιττώματά μας δέ βρομᾶνε πιὰ στοὺς δρόμους τῶν μεγαλουπόλεων – ὄχι, ἔχουμε φροντίσει νὰ κολυμπᾶνε στοὺς ὠκεανοὺς καί, ἂν στήσαμε ἴσως μεγάλες μονάδες βιολογικῆς ἐπεξεργασίας, κάτι λίγο —ἢ καὶ πολύ— ἀπ’ ὅσα «παράγουμε» καθημερνῶς ἢ ἁπλᾶ πετᾶμε, φτάνει στὴ Φύση στεφανῶντας μ’ «εὐωδιές» ποτάμια, ρυάκια καὶ ραχοῦλες… Ὁ πολιτισμός μας «ἐργάζεται» ἀδιάκοπα ἐμπλουτίζοντας τὸ περιβάλλον μὲ λογῆς-λογῆς «μυρωδιές» καί «χρώματα».

Οἱ περίφημες ἀναπτυσσόμενες χῶρες (γιὰ ποιόν;) συνακολουθῶντας τὸ δυτικὸ καπιταλισμό, παρασκευάζουν μέρα τὴ μέρα περσότερα κι ἀνθεκτικότερα «στολίδια». Δυστυχῶς, κάποιες δύσκολες ἐποχές, σὰν καὶ τὴ δικιά μας, πληθυσμοὶ ἀπὸ κεῖνα τὰ μέρη τοῦ κόσμου ἔρχονται κατὰ τὰ μέρη μας… Ἔ, πάνω στά «καλούδια» ποὺ τοὺς εἰσάγαμε, τοὺς ρίξαμε καὶ μερικοὺς τόνους ἐκρηκτικῆς ὕλης γιά «κερασάκι στὴν τούρτα»!

Κι ἀναρωτιέμαι: Τὸ  δ υ σ ῶ δ ε ς,  ποὺ τόσο «παστρικά» ἐξάγουμε νὰ φύγῃ ἀπ’ τὰ μάτια καὶ τὰ ρουθούνια μας, δέν καταλαβαίνουμε πὼς κάποια στιγμὴ θὰ ἐπιστρέψῃ;.. Ἕνα θεώρημα τοῦ Πουανκαρὲ ἀπ’ τὴν Κλασσικὴ Μηχανική, ὑπενθυμίζει πὼς ἕνα κλειστὸ σύστημα ἐπιστρέφει ἀργὰ ἢ γρήγορα στὴν ἀρχικὴ κατάσταση.

Κλειστό σύστημα δὲν εἶν’ ὁ πλανήτης μας;..

Ὤ, μὰ βεβαίως!.. Λησμόνησα:..

Βρέθηκε νερὸ στὸν Ἄρη…