Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἠθοποιός ὑποκρίνεται κάποιο θεατρικὸ πρόσωπο κι ἀπευθύνεται στὸ συμπαίκτη, συνομιλεῖ εἰλικρινῶς μαζί του, γιὰ νὰ μεταδοθῇ ἡ σκέψη τοῦ ποιητῆ —καθὼς κ’ ἡ δικιά του στάση κι ἀντίληψη–  ἀτόφια στὸ κοινό· τὸ συντεχνίτη του πρῶτα πρέπει νὰ πείσῃ γιὰ ὅσα λέει καὶ πράττει.

Ὅταν ἕνας πολιτικὸς ἀπευθύνεται στὸν ἀντίπαλό του, συνομιλῇ οὐσιαστικὰ μὲ τὸ ἀκροατήριο – τοῦ ΄ν΄ ἀδιάφορο ἂν καταλάβῃ ἢ ὄχι ὁ ἀπέναντι… Δέ θέλει νὰ πείσῃ κεῖνον, ἀλλὰ τὰ πλήθη πού, ὡς τρόπαιο, τὰ ἐπιδεικνύει ὕστερα γιὰ νὰ ἐπιβάλῃ τὴν ἐξουσία του.

Ὁπότε, ὁ καλός πολιτικὸς εἶναι κάκιστος ἠθοποιὸς κι ὁ κάλλιστος ὑποκριτής, χείριστος ἀγορητής, ὄσο οἱ δυό τους δέν ἀντιλαμβάνονται τὴ διαφορά· πολλοί σὲ τοῦτο δῶ τὸν τόπο, τὴν ἀγνοοῦν μπερδεύοντας τὸ σκηνικὸ διάλογο μὲ τὴν ἐπίδειξη ἐξουσίας καὶ τὴν κυβερνητικὴ εὐθύνη μὲ τὰ συναισθηματικὰ ξελιγώματα πού, ὡς ἄτεχνοι κι ἄμουσοι, νομίζουνε γιὰ τέχνη ὑποκριτική..- ἀκόμα κι ὡρισμένοι «ἱστρίωνες» ποὺ εἰσέβαλαν στὴν πολιτική!