Στιγμές-στιγμὲς προβαίνει ὁ θυμὸς ποὺ μὲ συνέχει,
σὰν τὸ αἷμα μου τὸ κάνῃ μές στὶς φλέβες νὰ κυλάῃ
καὶ φυλάει τὴ γαλήνη ὅπως ὁ πιστός στρατιώτης·
σινιάλο στέλνει αὐτός, ὅταν ὁ κίνδυνος πλακώνῃ·
χάνεται ἐκείνη ἀμέσως κάτω στῆς ψυχῆς τὰ βάθη·
μές στὴ σιωπὴ προσμένει γιὰ τὴ μάχη νὰ κοπάσῃ.
Λέν τὴν ὕπαρξην ἀνάσα καὶ πνοή τὸ βίον ὅλον·
ἀλλὰ εἶν’ ἀνάσα θυμωμένη καὶ πυρὰ πολύ μεγάλη:

Νἄχῃς φλόγα γιὰ νὰ σβήσῃς καὶ ξυλεία γιὰ νὰ κάψῃς.
Μή κοιτᾶτε τοῦς σοφούς μας ποὔχουν καταφέρει τόσα. 
Τὸ ὑπερβαίνω εἶναι ρῆμα κ’ ἡ ἐνέργεια μεταβαίνει·
δίχως τὸ θυμὸ νὰ νοιώσῃς, τὴ γαλήνη πῶς θὰ φτάσῃς;
Πρῶτοι ἐκεῖνοι καλοξέρουν τὸ θυμὸ νὰ τὸν ἐλέγχουν –
τὴν πυγμή τους μές στὸν Κόσμο, τὴ σκληράδα τους στὴν πράξη.
Μὰ τὸν νοιώθουν πάνω ἀπ’ ὅλους -πῶς ἀλλιῶς θὰ προχωροῦσαν;
Πῶς ἀλλιῶς θὰ στήναν κάτι στὴ ροὴ τήν «ὡργισμένη»;