Θεάματα καὶ πράξεις, παραλήψεις,
τοῦ Ὀγδόντα, τοῦ Ἑνενήντα,
τοῦ Δυὸ Χιλιάδες

στὴ θύμηση μου τώρα παρελαύνουν
καὶ βλέπω κεῖ κρυμμένη
ὅλη τὴ χώρα

νὰ σέρνεται νοθρὴ καὶ κουρασμένη
σὲ βαρειὰν ἀμνησία·
κι ὅλο ἀναμένει

τὴ βέβαιη χρεοκοπία.

Ψάχνω γιὰ κάτι.
Ἴσως ἀνακαλύψω
ὑπόσχεση κ’ ἐλπίδα κάποιου λόγου,

μιὰ σωτηρία
γιὰ τόσα π’ ἀγαπάω
καὶ ζοῦνε κι ἀναπνέουνε -ἀκόμα·

μιὰ θεραπεία
τῆς ραθυμίας γιὰ ὅσους
βουτοῦσαν φαγωμένοι μές στὴ λήθη.

Τίποτα, τίποτ’ ἀπολύτως.

Πρόδρομα χρόνια στέκουν
μές στὴ σιωπὴ τῆς ἀκρισίας.
Ἄοσμα, ἄχρωμα, χαμένα.
Στὸ θέαμα ἐκειμέσα κάποιοι
φωνὲς βοώντων ἐν τῇ ἐρήμῳ.
Ἂν φτάνουνε, ἀναρωτιέμαι.

Μακάρι, λέω, νὰ μᾶς φτάσουν.
Νὰ γεννήσουν καὶ ν’ ἀβγατίσουν.
Ἡ ἀσχήμια πλήθυνε στὸν Κόσμο
(ἢ τώρα χτύπησε τὴν πόρτα)
καὶ δέ φτουρᾶν νεκροὶ χιλιάδες
καὶ δέ φτουρᾶν τροχοὶ μές στὸ αἷμα.

Μὰ ἀρκοῦνε τὰ παρατημένα.