Ἐφ’ ὅσον πλέον οὔτε λογαριάζουν οὔτε ἐκτιμοῦν τὴν ἀρχαία τέχνη νὰ ἐκθέτουν τὴν σκέψιν ἐπὶ χάρτου -νὰ ἵσταται τὸ γράμμα πληρέστερο κ’ εὐρύτερο τῆς ἀρχικῆς συλλήψεως — ὡς σύγγραμμα συμπαγὲς καὶ τελειωθέν –, ἀλλὰ συνηθίζουν ὅπως ἀναδεύει ἀνεπιμέλητος ἡ κίνησις ἡ ψυχική, ἀσύνειδη τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῶν δυνατοτήτων της, κατ’ αὐτόν τὸν τρόπον νὰ τὴν ἀποτυπώνουν αὐτομάτως μέσῳ τῶν ἀδιοράτων νευρικῶν αἰσθητήρων ποὺ κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ ἔχουμε ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι, συνδεδεμένους στὴν κεφαλή μας,.. ἀφ’ οὗ  αὐτό συμβαίνει στὸν καιρό μας τῆς ἀμέσου καταγραφῆς καί — ἀλίμονο! — τῆς ἀσθενεστάτης μνήμης, ἀπεφάσισα λοιπὸν τοὺς λόγους τούτους τοὺς εἰσαγωγικοὺς καὶ τοὺς ἔφερα, τοὺς ἐπανέφερα εἰς νοῦν — τοὺς ἐχάλκευσα ὡσὰν ἐπίμονος σιδηρουγὸς ἐπὶ τοῦ ἄκμονος τῆς σκέψεως –, ὥστε, κατόπιν πόσων καὶ πόσων καταγραφῶν — περισῴζων ἐκείνην ἐν τέλει τὴν ἀποδίδουσαν τὸ βαθύτατον καὶ πλέον δαιδαλῶδες τοῦ ἀνθρωπίνου (ὅ,τι μοῦ ἔχει ἀπομείνει στὸ γηραλέο καὶ καταρρέον σαρκίον) –, νὰ προσεγγίσω, τὸ κατὰ δύναμιν, τὴν ἀρτιότητα τῶν παλαιῶν μαστόρων τοὐλάχιστον ὡς πρὸς τὴν πρόθεσιν τῆς ἐκτελέσεως, καθὼς διὰ τὴν ποιότητα δέν τρέφω μεγάλη φιλοδόξια, μολονότι τὰ χρόνια δέν μοῦ ἐστέρησαν τὴν λεπτὴ καὶ «μάταιη» ἡδονή της: νὰ κάμνουν δηλαδὴ οἱ προτάσεις μου κύκλους περὶ τῶν νοημάτων μεγαλυτέρους καὶ ἐκ τὼν γαλαξιακῶν βραχιόνων, ὅπως αὐτοὶ συστρέφονται κατὰ τὴν περιφοράν τους ἀενάως.