Ἄχ, νὰ λιάζεσαι ράθυμα καὶ νὰ χαίρεσαι τὰ λόγια τὰ φωτεινά… Ὅμως, δίχως σύννεφα, βροχὴ καὶ λόγια δύσκολα ν’ ἀκούγωνται, ἔρχονται ἡ ἀναβροχιὰ κ’ ἡ ξεραΐλα. Τότε τὰ φωτεινὰ γυρνᾶνε σὲ πύρινα καὶ σκοτώνουν κάθετί στὴν ψυχὴ ποὺ καλόμαθε μ’ ἐκεῖνα. Ἔτσι, λοιπόν, καλοδεχούμενες οἱ ἐναλλαγὲς καί, ἂν τύχῃ γιὰ κάποιο διάστημα μεγάλο νὰ βρέχῃ μόνο (καὶ νὰ χιονίζῃ, νἄχῃ θύελλα καὶ χαλάζι) ἢ ὁ ἥλιος τὰ πάντα νὰ κατακαίῃ, μετράω τὸ νερὸ ποὔρριξε καὶ τὸ καῦμα ποὖρθε· δέν τὰ κακολογῶ· δέν κάνω νὰ τὰ διώξω (δέν εἶν’ στὸ χέρι μου)· μόνο τὰ ζυγιάζω καὶ τὰ βάζω κι αὐτά στὸ ἀμπάρι τῆς συνείδησής μου. Ἐγὼ θὰ στέκω ἄλλωστε ἐκεῖ καί στὸ ψῦχος καί στὴ ζέστη. Θὰ ραγίζουν τὸ ἔδαφος τῆς γῆς κ’ οἱ σοβάδες τῶν κτηρίων μαζὶ μὲ τὸ δικό μου δέρμα· θὰ τρίζουν τ’ ἀσφαλτόστρωτα καὶ θὰ σπᾶνε τὰ κλαδάκια τῶν δέντρων μαζὶ μὲ τὰ δικά μου ὀστᾶ· θὰ παγώνουν οἱ λίμνες, θὰ θολώνουν οἱ μεγάλες τζαμαρίες τῆς πόλης μαζὶ μὲ τοὺς δικούς μου ὀφθαλμούς· ἀλλὰ ἡ συνείδησή μου, ἀντίδρομα, συμπαγέστερη κ’ ἑδραιότερη θὰ καθίσταται.