Στὸν ᾍδη.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ (Τραγουδάει):

Μιά μὲ φέρνει καταδῶ,

μιά μὲ πάει κατακεῖ,

μιά μὲ λύσσα μὲ τραντάζει,

μιά σὲ ἀεράκι ἀλλάζει…

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Θὰ πρέπει, Σωκράτη, τὴν Ἀθήνα καθόλου νὰ μὴν τὴν ἔχῃς σ’ ἐκτίμηση…

ΣΩΚΡΑΤΗΣ (Συνεχίζει τὸ σκοπό):

Γιατ’ ἡ τρίαινα τοῦ γέρου

μὲ παιδεύει, ἀδερφέ.

Τὶς ὀρέξεις τοῦ ἀνέμου

δὲν ἐννόησα ποτέ…

Κεῖθε κάποτε κυλάει τὸ κῦμα,

δῶθε ἄλλοτε ὁρμᾶ,

καὶ τὸ μαῦρο μας καράβι

(τὴ μικρή μας τὴ ζωή)

κουμαντάρουμε οἱ δόλιοι

μακριά ἀπ’ τὴν ἀκτή…

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Μ’ ἀκοῦς;!

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Τί εἶπες; Εἶχα ἀφοσιωθῆ -προσευχόμουν στὸν Ἀπόλλωνα…

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Τὸ θεὸ τοῦ φωτός;.. Σ’ αὐτὴ τὴν ἐρημιά;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ναί, τραγουδοῦσα νὰ δῶ λιγάκι φῶς… Μά, τί μοῦ ‘πες;

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Τὴν  Ἀ θ ή ν α,..  δέν πρέπει πιὰ νὰ τὴν ἐκτιμᾷς…

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Γιατί τὸ λές;

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Οἱ πολίτες της δὲν ἀποφασίσανε τὴν καταδίκη σου;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ναί, μά,.. ἀκόμα κ’ ἔτσι,.. ἐλεύθερα ὅπως τὸ ἀποφασίσανε, δέν ὑπῆρχε, στ’ ἀλήθεια, ἄλλη διέξοδος γιὰ μένα. (Παύση.) Βλέπεις, σὲ παλαιότερη ἢ νεώτερη ἐποχή,.. μὲ διαφορετικοὺς νὰ διοικοῦν τὴν πόλη κι ἄλλους νὰ τοὺς στηρίζουν,.. τὸ ἴδιο θὰ γινόταν…

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Πῶς εἶσαι βέβαιος;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ἀπ’ τὰ χρόνια πούζησα μέσα στὴν τρικυμία, ἕνα πρᾶμα τοὐλάχιστον — σὲ πεῖσμα τοῦ τραγουδιοῦ μου! — τὸ ἐννόησα: Ὅσο κι ἂν διχογνωμοῦν καὶ χωρίζωνται στὰ δυό, πάντα, οἱ κεῖθε κυνηγοῦν τοὺς δῶθε, οἱ δῶθε κυνηγοῦν τοὺς κεῖθε, καί… ὅλοι τους μαζί… πέρα-δῶθε πᾶν τὸν  ἕ ν α ν  σὰ θυμίζῃ πόσο μακριά τους στέκει ἡ ἀκτή! Λές κι αὐτός βαστάει τὴν τρίαινα καὶ θολώνει τὰ νερά… Ὁπότε μᾶλλον δίκαια καὶ σωστά, μὲ βρῆκες νάχω φτάσει  ἐδῶ, πολύ πρὶν ἀπὸ ἐσένα…