Σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ ᾍδη.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Κ’ ἐσύ, Ἐπιμενίδη, ἐδωκάτω;

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Ἦρθε κ’ ἡ δικιά μου ὥρα, Σωκράτη. Ὅλων φτάνει ἀργὰ ἢ γρήγορα. Ὁπότε, νά ποὺ ξαναβρισκόμαστε, παληέ μου γείτονα. Καὶ μοῦ κάνει ἐντύπωση: Εἶσαι ἴδιος ὅπως πρίν…

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ναί, προτοῦ κατεβῶ ἐδωκάτω. Ἐσύ, ὅμως, ἔχεις ἀλλάξει κάπως.

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Ἔ, πέρασαν κάμποσα χρονάκια ἀπ’ ὅταν τἄπαμε τελευταία φορά.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Χμ!.. Καθὼς σὲ βλέπω, θυμᾶμαι ποὺ γαύγιζαν τὰ σκυλιά σου, σὰ γύριζα σπίτι, κ’ ἔβγαινε στὸ δρόμο ἡ Ξανθίππη ἕτοιμη νὰ ξαναμπήξῃ τὶς φωνές. Παρακολουθοῦσες ἀπ’ τὸ παράθυρό σου ἐσὺ καὶ κρυφογέλαγες· ὅταν πιὰ ἔμπαινα μέσα — στὸ κατώφλι ἀκριβῶς –, πονηρά σοῦ ΄κλεινα τὸ μάτι καὶ μὲ χαιρετοῦσες λές κ’ ἦσουν μικρὸς μπόμπιρας κ’ εἶχες κλέψει γλυκίσματα.

Παύση.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Τί ἔχεις καὶ κατεβάζεις τὸ βλέμμα;

Παύση.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Γιά’ δέ μιλᾶς;

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Σωκράτη, τὰ θυμᾶμαι ὅλ’ αὐτά. Εἶχε πλάκα τὸ πρᾶγμα. Μεγάλη πλάκα. (Παύση.) Ὅμως, θυμᾶμαι καὶ κάτι ἄλλο. (Παύση.) Σωκράτη, δέν ξέρω ἂν τὄδες τότε -ἂν παρατήρησες τὸ πλῆθος. Ἀλλά,.. ἀλλὰ ἤμουν κ’ ἐγώ ἀπὸ κείνους (μικρὴ παύση) ποὺ ψήφισαν γιὰ τὸ κώνειο.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Τὸ ξέρω, Ἐπιμενίδη. Τὸ εἶδα. Καὶ κάθε στιγμὴ τὸ ξαναβλέπω μπρός μου, σὰ νἆμαι ἀκόμα έκεῖ.  (Παύση.) Θὰ προτιμοῦσα — ἀλήθεια λέω — νἆχε τύραννο ἠ Ἀθήνα καὶ νἄβγαζε κεῖνος μοναχός του διαταγὴ γιὰ τὸ δικό μου δηλητήριο. Ἔτσι, δέ θἆχα νὰ σκέφτωμαι τὴν ἀδικία πολλῶν, μὰ μονάχα ἑνός. Ἔτσι, θὰ κέρδιζα τοὐλάχιστο τὸ βλέμμα τοῦ γείτονά μου.