Στὸν ᾍδη.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ (Ἀργὰ καὶ σιγανά): Ἄμοιρε! Γυάλιζε-γυάλιζε, νὰ δοῦμε τί θὰ καταλάβῃς;..

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Τί μουρμουρᾶς ἐκεῖ;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Παρατηρῶ τὸν παιδεμό τοῦ Ἀμφιάραου…

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Μὰ κεῖνος, ἀφότου χάσανε οἱ ἑπτὰ στρατοὶ μπρὸς ἀπ’ τῆς Θήβας τὶς ἑπτά τὶς πύλες, στὴν ὑποχώρηση, δὲ βούλιαξε σὲ χάσμα π’ ἄνοιξε ὁ Δίας μὲ κεραυνό, γιὰ νὰ τονε πάρῃ μαζί του καὶ νὰ τὸν κάνῃ ἀθάνατο;..

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ἔτσι λέγανε πάνω -ἔτσι νόμιζα κ’ ἐγὼ σὰν κατέβηκα δωκάτω… Βλέπεις, ἡ μόνη μου γνώση γιὰ τῶν θεῶν τίς «ἐξαιρέσεις», εἶν’ οἱ μῦθοι τῶν ποιητῶν μας. Ἀλλά, σύντομα, ἀφοῦ πέθανα, τὸν βρῆκα καθισμένον, ὧρες ἀτέλειωτες, μὲ τὴν ἀσπίδα στὰ πόδια του, νὰ τὴ γυαλίζῃ,.. νὰ τὴ γυαλίζῃ..- ὅλο τὸ ἴδιο,.. ξανά-μανά!

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ: Θάναι ζηλευτή -εἶχα μάθη, μικρός, πὼς οἱ παραστάσεις στὶς ἀσπίδες τῶν ἑπτὰ ἦταν περίτεχνες καὶ τρομερές: Σκιαζόταν ὁ ἐχθρὸς καὶ μόνο ποὺ τὶς ἀντίκρυζε…

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ἡ δικιά του, δέν ἔχει στολίδια..- εἶν’ ἄδεια κι ἀπαστράπτουσα, ὅπως αὐτὴ πούδωσε ἠ Ἀθηνᾶ στὸν Περσέα καί, μὲ τὴν ἀντανάκλαση, μαρμάρωσε τὴν γοργώ, τὴ Μέδουσα… Μέσα της, ὁ Ἀμφιάραος ἔβλεπε τὰ μελλούμενα, ἐν ὅσῳ ζοῦσε. Δὲν καταδεχόταν τίποτα νὰ τὴ λεκιάσῃ. Καὶ ποτέ της δὲν ἔπιασε χῶμα-βρόμα..- μόνον, ὅταν ἔπεσε μαζί μές στὸ χάσμα καὶ φτάσαν κ’ οἱ δυό τους ἐδωπέρα. Κι ὅλο τηνε καθαρίζῃ ἀπὸ τότε ὁ σοφός ὁ μάντης· μὰ τίποτα δὲ βλέπει -κανένα μέλλον: Γι’ αὐτόν, μὰ καὶ γιὰ μᾶς, ἡ ἔγνοια γιὰ τὰ ὕστερα, ἔλειψε καὶ πάει… (Παύση.) Ἐπιμενίδη, σὲ τοῦτο… μοιάζει στοὺς ἀθάνατους! (Παύση.) Μά, κάθε τόσο, πετάγεται ἔντρομος,.. γυρνάει,.. κοιτάζει ὁλόγυρα τοὺς ἄλλους μὲ μάτια νὰ ξερνᾶνε λάμψην ἄθλια -κι ἁμὰ δέν ἤμασταν νεκροὶ κ’ ἐμεῖς,.. θὰ  μ α ρ μ α ρ ώ ν α μ ε!..