Ἁγνέ τσοπάνη μου καλέ,

τί ὡραῖα ποὺ τὴν παίζεις

στὸ βράχο τὴ φλογέρα σου

καὶ τραγουδᾷς στὸν κάμπο;..

Πῶς σαλαγᾶς τὰ προβάτα

καὶ τρέχεις γιὰ τὰ γίδια;..

Βιβλία δέν ἐγνώρισες,

γράμματα ποῦ νὰ μάθῃς;..

Τὸ κινητὸ τὸ ἀγόρασες,

ἡ νύφη νὰ σὲ βρίσκῃ.

Κι ἅμα σταθῶ στὸ δρόμο μου

καὶ πιάσουμε κουβέντα,

πολλά ἐχεις νὰ μοῦ πῇς

καὶ μύρια νὰ μοῦ δείξῃς!

Ἄγραμματος, ἀμόρφωτος,

«ἁπλᾶ» μιλᾶς καὶ κρένεις…

Γιατί, λοιπόν, νὰ μάθω ἐγώ,

γιατί νὰ στρώσω κῶλο;..

Ὅπως ἐσύ φυλᾶς τὰ ζᾶ,

ἐγὼ φυλάω τά «ἕρμα»…

Τσοπάνη μου, ἀμόλυντε

στῆς γνώσης τὰ τερτίπια,

θὰ μπῶ στὴν ἐκκλησιά

λαμπάδα νὰ σ’ ἀνάψω·

θὰ πά' νὰ πῶ στὸ κόμμα μου

μνημούρι νὰ σοῦ στήσουν·

θὰ πάω νὰ βρῶ τὴν ἐργατιά

νὰ πιοῦμε στὴν ὑγειά σου!

Γιὰ ὅ,τι μὲ κατηγοροῦν,

τσοπάνη ἀθῷε καὶ καλέ,

ἐσύ ΄σαι τὸ  ἄ λ λ ο θ ί  μου…