Δυὸ μαθηματικοὶ παλεύανε
νὰ λύσουν ἕνα πρόβλημα
μεγάλο καὶ σπουδαῖο
μὲ ὅπλο τους μοναδικό
τὶς δυό τους κιμωλίες.

Ἔγραφαν, ἔσβηναν,
μάλωναν, φίλιωναν,
κι ὧρες πολλές κατόπιν
παραδομένοι κάθησαν
στὰ πρῶτα τὰ θρανία.

Ξάφνου σὲ μιά στιγμή,
ὁ ἕνας τους ἀπότομα,
σηκώνεται χαρούμενος
στὸν πίνακα νὰ γράψῃ!

— Νά, ἡ λύση!,
φώναξε, νάτη!
— Καὶ ποιά εἰν’
ἡ ἀπόδειξη;,
— Δὲν ἔχω ἀπόδειξη!
Μονάχα πίστη!
— Καὶ τί στὸ διάβολο ἐπιστήμη
θὰ κάνῃς μὲ τὴ δική σου πίστη;..

Κι ἀκούγετ’ ἡ φωνὴ
τοῦ γέροντα διδάσκαλου
στὸ βάθος τῆς αἰθούσης:

Ἂν δέν ἀρχίσῃς πρῶτα
μὲ πίστη σ’ ἕνα φάσμα,
πῶς θένα φτάσῃς κάποτε
στὸ βέβαιο τὸ πρᾶγμα;..