Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω
ἵνα λογοτεχνικὴν ἐπάρκειαν
κ’ ἐκφραστικὴν δεινότητα
κάποτε κατακτήσω;

Μάθε δυὸ λόγια μόνο ἁπλᾶ, νὰ λές στὸ γείτονά σου·
δυὸ παραγράφους στέρεες νὰ βάζῃς στὸ χαρτί σου.
Μελέτησε-ἀνακάλυψε τὴ γλῶσσα τὴ δικιά σου.
Τὸ βάδισμά σου σπούδασε κ’ ἐρεύνα τὸ ρυθμό του.
Τὸ νέο μή τὸ κυνηγᾷς, μὰ ἀνάσες παῖρνε νέες.
Τὸ παλαιὸ μή τὸ γελᾷς -τὰ πάντα κύκλος εἶναι.
Τὸ σύγχρονο νὰ μή ξεχνᾷς, μὰ νἄχῃς πάντα μέτρο
ὅπως σ’ ἐκεῖνο στέκεσαι νὰ πῇς τὸ ἴδιόν σου.
Τ’ ὁλόδικό σου νὰ ἐκτιμᾷς ὡς μέρος τοῦ συνόλου,
μὰ καὶ τὸ σύνολον αὐτὸ γι’ ἀνθρώπινο μὴ τὄχῃς.
Καὶ πάψε πλέον νὰ φορῇς κασκὼλ καὶ νὰ κομπάζῃς,
σὰν τὸ τζιτζίκι τραγουδᾷ πὼς ἦρθε καλοκαίρι!