Γιὰ πόσα πολλά ἔχω μιὰ κάποια βεβαιότητα, καὶ γιὰ λιγώτερα μιὰ σιγουριά – καὶ πόσ’ ἀκόμα, δυστυχῶς, μοῦ γίνονται μέρα τὴ μέρα προφανέστερα…

Θάθελα νάχα περισσότερες δικαιολογίες γιὰ τοὺς ἀνθρώπους…

Εὐτυχῶς, ὅμως, κάθε στιγμὴ μοῦ προβάλλουν ἀπείρ’ ἄλλα σχεδὸν ἀκατανόητα δίνοντας δύναμη κ’ ἐλπίδα μές στὴ στενή μου ἄγνοια.

Ἂν κιόλας μοῦ δείξετε πὼς οἱ παλιές οἱ σιγουριὲς δέν ἦταν παρ’ αὐταπάτες, θὰ σᾶς χρωστάω μεγάλη εὐγνωμοσύνη:

Ἡ παρουσία μου θὰ γίνῃ συμπαγέστερη.