Οἱ Ἰάγοι ντύνονται πρωί-πρωὶ

στὸν καθρέφτη τους μπροστὰ

τὸ ἄδειο, τὸ πλατύ τους γέλιο.

Μὰ ὁ ἔντιμος Ὀθέλλος,

τὰ μανίκια ξεσκονίζει,

γιὰ νὰ ράψῃ πάνω κεῖ

τὴ μεγάλη του καρδιά.

Κι ὅποιος ἔρχεται ν’ ἀνοίξῃ

τῶν χέριων του τὴν αὐλὴ

στέκει καὶ κοιτάει στὴν πύλη

τὴν παλλόμενη ψυχή.