Μεγάλωσαν

πίσω ἀπ’ τὸ γραφεῖο,

στὴν ἕδρα καὶ στὰ ἕδρανα,

στὴ σκηνὴ καὶ στὶς ἐκθέσεις,

στὶς ἐκκλησίες, στούς «ἀγῶνες»

—«οἱ ἄμοιροι βιοπαλαισταί»—

ἀσκούμενοι στὴν καθημερινὴ τριβὴ

κι ἀκούγοντας πάντα ὅ,τι βεβαίως τοὺς βόλευε.

Τοὺς ἀποκαλοῦν πιὰ

«σεβάσμιους», «ἄξιους»,

«σοβαροὺς ἐπιστήμονες»,

«σπάνιους χαρακτῆρες»,

«λαμπρὰ παραδείγματα

γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου»…

Τούτ’ ἡ ἐπετηρίδα

εἶναι ὄντως παντοδύναμη:

Κάνει τὰ σκύβαλα «ἀνθρώπους»·

ξεπλένει κάθ’ ἁμάρτημα τῆς νιότης!

Κι ἂν πεθάνουν, μάλιστα,

θὰ γίνουν καὶ «ἀθάνατοι»!