Ἐν λεωφόροις ἡ σιγὴ τὸ ἐπίτευγμα κραυγάζει:
«Εἰρήνη» κατηνέγκαμεν, καὶ κυβερνᾷ τὸν Κόσμον,
τὰ σήματα τοῦ κώδικος ρυθμίζουσι παράπαν,
ὀχήματα εἰς τὴν ἄσφαλτον «ἁρμονικῶς» κινοῦνται,
τὰς διαβάσεις οἱ πεζοὶ βαδίζουσι ἀμερίμνως.
Τάξις πλέον καὶ πρόφασις τηροῦσι πᾶν εἰς «μέτρον»·
ἀλλ’ ἡ παιδίσκη ἡ εὔμορφος, ἣ πᾶσαν σκέψιν πλέκει,
Ὕμνου ἡ ἐκλαμπροτάτη παῖς – πόθος εἰσέτι ἀγήρων –,
ἐπῆγε εἰς καταγώγιον· οὐκ ἄνθεξε προσβλέπειν
«μεγίστην ἁρμονίαν» κεῖ -εἰς τὰς ὁδοὺς τὰς νέας.
Ἐγείρω τὴν καταπακτὴν καὶ τὴν καλῶ ποθέων:
Ἐλευθερία, ᾿Λευθεριά, ‘σὰν πρῶτα ἐπάνω ἀνέβα,
μὴ σκιάζεσαι τὸν Κόσμο μας καὶ μή κακοκαρδίζῃς·
εἶναι βαριά τὰ κόκκαλα ποὺ ἐσένα δέν προσμένουν
καὶ Χαῖρε! δέν σοῦ ἐστείλανε, προτοῦ χαθοῦν ἀδόξως.