Εἶν’ ἡ σοφία τοῦ ἤρεμου ἀσκητῆ ποὺ κάτω ἀπ’ τὸ δέντρο μπόντι, στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, νίκησε τὸ φαίνεσθαι διδάσκοντας τὴ μεσότητα.

Μὰ εἶν’ κ’ ἡ ὀξύνοια τῆς ἀρματωμένης παρθένας ποὺ χοροπηδῶντας κατεβαίνει ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο.

Ὑπάρχει κ’ ἡ πολύτροπη τέχνη τοῦ Ἀχαιοῦ πούφτειαξε τὸ ξύλινο ἄλογο τῆς συμφορᾶς.

Σὰν ἄγκυρα κάθε πολιτείας προβάλλει ὁ Ἀθηναῖος ποὺ κίνησε γιὰ μεγάλο ταξίδι, ἀφότου ἔστησε κράτος δικαίου στὴν πόλη του…

Οἱ δυὸ καβαλλάρηδες τῆς κοσμικῆς ἐναντιοδρομίας – ὁ ἕνας ἀπ’ τὴν Ἔφεσο, ὁ ἄλλος ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Κίνας.

Νά κι ὁ εἴρων πού, ἐνῷ ὁ ἄναξ στοὺς Δελφοὺς τὸν ὠνόμασε σοφώτερο στὴν πόλη τῶν Γραμμάτων καὶ τῶν Τεχνῶν, ἐκεῖνος ἔψαχνε νὰ βρῇ ἄλλον, σοφώτερο ἀπὸ κεῖνον, γιὰ νὰ ἐλέγξῃ τὸ χρησμό.

Ὁ βασιλιᾶς, ποὺ πῆγε νὰ χωρίσῃ στὰ δυό ἕνα παιδὶ γιὰ νάβρῃ ποιά εἰν’ ἡ μάνα!

Ὁ ξυλουργὸς π’ ὁ λόγος του ἦταν ψωμί καὶ χόρταινε κάθε ψυχή…

Ὁ μετριοπαθὴς ἐκδότης τῆς Καινῆς Διαθήκης, μὲ τὴ λογιοσύνη καὶ τὸ πάθος του γιὰ τὸ Ἀρχαῖο Πνεῦμα, πόσους ἀλήθεια ἔκανε συνειδητότερους πιστοὺς βγάζοντας μιὰν ἤπειρο ὁλάκερη ἀπ’ τὸ σκοτάδι;..

Αὐτὸς ὁ μαθηματικὸς νοῦς ποὺ ἄνοιξε ὁρίζοντες μὲ τὶς βαθιές του γεωμετρικὲς ἐνοράσεις καὶ θεμελίωσε τρόπους γιὰ ὅσα ὑπερβαίνουν τὰ στενά, ἀντιληπτικὰ σχήματα τοῦ κοινοῦ νοῦ…

Κι ἄλλοι… Καὶ πόσοι ἄλλοι… Καθένας τους, μιὰ μοναδικὴ περίπτωση· μὰ ὅλοι τους μαζί, δείχνουνε πὼς τούτ’ ἡ Ἀνθρωπότητα δέν ἐξαντλεῖται ἀπ’ τίς, ἐντέχνως συντηρούμενες, ἀνθρωπομᾶζες – δέ σκύβει τόσο εὔκολα κεφάλι στὸ ἀσύστατο τοῦ γύρω Σύμπαντος.