Τί νὰ ξέρω ἐγὼ ἀπ’ τὸν Κόσμο

ἔτσι ὅπως τὸν καταντήσαμε:

μιὰ λέξη, ἴδια μὲ τὸ μικρότατο

τῶν ἀνθρωπίνων παρεξηγήσεων; –

ἀπὸ θεούς, διαβόλους καὶ τριβόλους

ποὺ τοὺς κάναμε παυσίλυπο

γιὰ τὸ φευγαλέο δύσμορφο

τῆς ἀνθρώπινης ἀνικανότητας; –

ἀπὸ αἰσθήματα «βαθειά»,

σὰν ἀνεμπόδιστα κατρακυλᾶμε

μὲ κάθε ἀνάσα στὸ θάνατο

τῆς ἀνθρώπινης στιγμῆς;..

Τέτοιους στοχασμοὺς ὑψηλούς…

πῶς νὰ νοήσω, σοφοί μου γνῶστες,

συνανθρωποί μου παντογνῶστες;..