Ἀθόρυβα σκοτώνω κάθε μέρα/ ἀνθρώπους μές στὸ λογισμό μου./ Δίχως κρότο, δίχως αἷμα, δίχως λάμψη./ Σκοτώνω, δολοφονῶ στυγνά, μεθοδευμένα./ Στὸ ἄδυτο, οἱ ὑπάρξεις μεμιᾶς ἀκυρώνονται/ καὶ θάβω τὰ ψιλοκομμένα μέλη κάτω μές στὸ χῶμα/ τῆς μνήμης· μὰ δέν ξεχνάω τίποτα -θυμᾶμαι κάθετί καταλεπτῶς:/ τὴν ὥρα τῆς πρώτης συνάντησης μὲ τὸ θύμα, καθὼς καὶ τὴ στιγμὴ/ τὴν ὕστατη τῆς ἀμετάκλητης, σκληρῆς καὶ λυτρωτικῆς ἐκκαθάρισης τοῦ νοῦ./ Κάθε νύχτα ὑπάρξεις δολοφονῶ συνέχεια, ἀκρωτηριάζοντας τὴ δικιά μου πρῶτα./ Στὸ τέλος, κύτταρο δὲ θὰ μείνῃ!/ Θἆμαι ἐγώ καὶ θἆμαι μόνος./ Ἂν θἆμαι ζωντανός, ἀκόμα δέν τὸ ξέρω…