Ὦ γλυκυτάτη ἐρωμένη, σὲ ἀσπάζομαι νύκτα κρυφίως,
ὅμως σκληρῶς σὲ ἀπατῶ θόρυβον κάμνων αὐγήν.

Πνίγουσι νοῦν τῆς ἀπάτης αἱ μύριαι τύψεις καὶ σκέψεις,
ὡς εἰς ἀγκάλην θερμήν πάλιν ἐμὲ συγχωρεῖς.