ΧΟΡΟΣ:

Τὸ πρόσωπο ἦταν κάποτε

τοῦ λογισμοῦ ὁ καθρέφτης.

Κάθε κίνηση λεπτὴ τοῦ νοῦ –

τοῦ ἀνθρώπου, ἄσφαλτο σημάδι.

Ἡ αἴσθηση ὑπέγραφε τοῦ καθενός

τὴν ἀπαράλλαχτη ταυτότητα.

Τὸ ἀποτύπωμα του στὰ μάτια,

στ’ ἀφτιὰ καὶ στὰ ρουθούνια,

ὡμολογοῦσε — βροντοφώναζε! —

τὴ δικιά του, ὁλόδικιά του, ὕπαρξη.

Κ’ ἡ παρουσία πάντοτε τοῦ δίκαιου

ἔχει τρόπο μοναδικὸ καὶ ξέχωρον ἀπ’ ὅλα:

Μιλάει τὴν ἀλήθεια κι ἀποστρέφεται

ἡ ὀργή του ἀπὸ τὰ χείλια νὰ ξεφύγῃ.

Μὰ νά ποὺ βγαίνει κ ί β δ η λ ο ς!

Μὰ νά ποὺ ἀπειλεῖ καὶ σπέρνει

τῆς Βίας τὸ φοβερὸ τὸ σπόρο!

Ὁ πολυβασανισμένος

γίνεται κι αὐτός

τύραννος σωστός!

[Τρίτο στάσιμο ἀπ’ τὴν κωμικοτραγῳδία Ἀμφιτρύων.]