Ι.

Ὑπόμεινε τὴ δικιά σου

—ἀναπότρεπτη—

μικρότητα στὸν Κόσμο

γενναῖα κ’ εἰλικρινῶς·

ὅσο διαυγέστερη γιὰ σένα,

τόσο σπουδαιότερη ἡ παρουσία σου

στά, ἀκόμα μικρότερα, ἀνθρώπινα.

ΙΙ.

Μή,.. μή θυμώνῃς!.. Ὁ καθείς

ἔχει δικαίωμα νὰ ξαστοχήσῃ.

Θάπρεπε νὰ τόχῃς καταλάβει

ἀπ’ ὅσα πίσω σου ἄφησες,

προτοῦ ὠργιστῇς

μὲ τοῦ ἄλλου τὴ βλακεία…

ΙΙΙ.

Ἡ συνείδηση ἐλευθερώνεται, ἐν τέλει, κι ἀπ’ τὸ στενό, θνητὸ ἐγωισμό – ἄχ αὐτόν!, ποὺ νόμιζες πὼς σ’ ἔστηνε πρόσωπο, κακόμοιρε, ἐνῷ σὲ τράβαγε ὁλοταχῶς στὴν ἀνυπαρξία…

Ἐφόσον δείχνεις ὑπομονή, γιὰ νὰ ξετυλιχθῇ τ’ ἀνθεκτικὸ στὸ χρόνο,..  μὴν εἶσαι ἀνυπόμονος οὔτε μ’ ὅποιον τραβάει τὸ δρόμο τοῦ ξεροκέφαλού του.

Μήν προτρέχῃς! Ὁ λόγος σου, καθ’ ὃ σαφὴς καὶ χρήσιμος, στέκει μάρτυρας κ’ ἡ βιάση, σὲ σέρνει στὴν καταστροφή – παρέα μὲ τὸν ἄλλον.

IV.

Ἔστω Τέχνη ἀγαθή,

ἡ ὑπομονὴ στὰ χέρια σου.