Οἱ χλωροὶ λειμῶνες πλέον
ἐσκοτίσθησαν, ὑπάγουν,
ἐξεσκάφθησαν βαθέως.
Ἄλλοι νέοι δρόµοι τώρα
ἠνοίχθησαν εἰς πεδίον.
Ἐξεκόψαµε κ’ ἐχάθη
ἡ παλαιὰ συντροφία.
Ἐχώθημεν εἰς κορμίον
ἄλλο νέον ἐπιλῆσμον.
Πικρῶς καὶ γλυκέως
μονοπάτιον ἐμπρός μου:
ν’ ἀναστρέψω τὴν πορείαν,
νὰ βιώσω πᾶσαν μνήμην,
λυτρωτικῶς νὰ δακρύσω.
Ὅμως λέγω ἀκόμη εἰς πάντας
ὅτι οὐδέποτε ἐκ τοῦ τόπου
ἔφυγον ὡς ὄντως πνεῦμα
ζῶν, ἀκέραιον εἰσέτι.
Τὸ ἔαρ πάντοτε θαυμάζω.
Ἐκεῖθεν ἡ αἰωνιότης
ἐς αἰεὶ καὶ ἡ στιγμή μου.