Λιανά νὰ κάνουμε τὰ λόγια τοῦ ἄλλου -εἴτε τοῦ ἀμαθῆ εἴτε τοῦ περισπούδαστου. Δεκαράκια! Ἔπειτα, σὰ θὰ μετρᾶμε τὰ πεντοδίφραγκα καὶ θὰ τὰ βάζουμε στὸν κουμπαρὰ τοῦ νοῦ μας, θἄχουμε ζυγίσει καὶ τὴν ἀξία τους: πόσα τους γίναν κέρματα, πόσα καπνὸς κι ἀέρας· πόσα δηλῶναν ἔννοιες οὐσιαστικὲς καὶ στοχασμό, πόσα καμώνονταν τὴ γνώση, ἐνῷ ἦταν μόνο πόζα καὶ φτειασίδια. Λιανά, λοιπόν… Γιατί, ἴσως, ἡ ἀξία νὰ μήν ἐξαντλῆται μόνο σὲ κέρματα, μὰ ἡ ἀπαξία δὲ φέρνει μήτε κεῖνα κι ἀπὄνα σημεῖο ὅσα εἶχες στὴν ἄκρη κ’ ἐτοῦτα τὰ σκορπάει.