Ἐν αἰῶνι μου βλέπω
(διὰ τὸ ἐρχόμενον μέλλον,
παρελθόντας αἰῶνας)
ὅτι Ἑλλάδα συντίθης
μετὰ Γένους ἀκμαίου
καὶ τῆς μνήμης ἐν Γένει·
μετ’ Ἑλλήνων τὸ πρῶτον
καὶ τῆς γλῶσσης των πάντα·
μετὰ μνήμης τῶν ὄντων
καὶ τῆς στάσεως ζώντων.
Μετὰ τούτων καὶ μόνον
ἄμπελοι καὶ ἐλαιῶνες
θὰ καρπίσωσι πάλιν,
καὶ θὰ πλεύσωσι πλοῖα.
Ἄνευ τούτων ἁπάντων
θ’ ἀπομείνωσι γαῖαι
ἄκαρπαι-ἔρημοι μόνον·
καὶ θ’ ἀράξωσι πλοῖα,
σεσηπότα ἐπὶ βράχων·
καὶ τὸ ὄνομα Ἑλλάδος,
(καταισχύνη ἡμετέρα –
οἰωνὸς διὰ τοὺς ἄλλους)
θὰ τὸ σβέσῃ ὁ χρόνος.