Ἄφτερη, κι ὅμως θέλει ν’ ἀφήσῃ τὴ Γῆ καὶ ν’ ἀνεβῇ στοὺς Οὐρανούς. Ἄυλη, κι ὅμως τὸ μέγιστο βάρος γιὰ κάθε συνείδηση. Περιώνυμη, ἂν καὶ ποιός ξέρει, στ’ ἀλήθεια, ποῦ κάτοικει κι ἂν ὅλως δι’ ὅλου ὑπάρχῃ! Εὐαίσθητη, φιλάσθενη γιὰ πολλούς, μὰ ποιός νὰ τὴ θεραπεύσῃ καὶ ποιά, τάχα, τὰ φάρμακα;.. Χρειάζεται τὶς συμβουλές, ἀλλὰ πῶς σὰν δέν ξέρουν οἱ συμβουλάτορες μήτε τὴ λέξη σοφία;!. Φτειαγμένη νάν’ ἀδέσμευτη, κι ὅμως στὴν καθημερινὴ σκλαβιὰ τοῦ βίου. Μυστήριο τῶν φιλοσόφων, μὰ βεβαιότητα γιὰ δυὸ ἀγαπημένους. Ἀνεπίδοτη, μὰ μόνο ἀντίδωρο γιὰ κάθετί ὡραῖο. Τῆς φύσης τοῦ φωτός, ἂν ἔχῃ κιόλας τέτοια· παραταῦτα, ἄπειρη σὲ βάθος μὲ σκότη ἀβυσσαλέα καὶ τέρατα κρυμμένα…