Ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσης συμπεριφέρεται πιὰ σὰ χρυσόψαρο μές σὲ γυάλα: Σὲ κάθε καινούργια στροφὴ ξαφνιάζεται ὁ κακόμοιρος μὲ τὴ σκληρότητα τοῦ Κόσμου…

Λές καὶ δέν ἦταν πάντα ἡ Ἱστορία ξεδίπλωμα τῆς ὑπαρκτικῆς συνθήκης: τοῦ  π ό ν ο υ  καὶ τοῦ  θ α ν ά τ ο υ. Μὰ ἡ μνήμη κ’ ἡ συνείδησή του εἶναι πολύ περιωρισμένες γιὰ τέτοια…

Προσφεύγει τότ’ ἔντρομος σὲ συνθῆκες, διακηρύξεις, μανιφέστα καὶ μορφώματα ἐξουσίας (ποὺ ποτέ του δὲν καταλάβε τὴν οὐσία τους βαθιά), γιὰ νάβρῃ, πρὸς ὑπεράσπισιν, δῆθεν «πανανθρώπινα» δικαιώματα πού «βάναυσα κι ἄδικα καταπατῶνται»!

Τὸ αἴτημά του, ὁ ὀλιγόνοος, τὸ νόμισε γιὰ κοσμικὴ κανονικότητα κερδισμένη ὡσότου πεθάνῃ τὸ Σύμπαν… Τὸ αἷμα, ποὺ κάποτε χύθηκε γιὰ νὰ νοήσῃ κάτι διαφορετικό, τόχει ἀπὸ καιρὸ ξεχάσει.

Πόσο ὄμορφα, ὅμως, βλέπει —πάντα νέο!— τὸ τρεμόπαιγμα τοῦ φωτὸς μὲ τὸ φαγάκι στοῦ νεροῦ τὴν ἐπιφάνεια…